Geen paard op de draaimolen dooie tuin

Ik zit hier op een plank in mijn tuin.
De draaimolen draait rondjes met lampjes.
Flikkerend als mijn lamp in mijn gang.
De wereldrond draaiend door mijn dooie tuin.

Alleen het paard is vergeten de stal uit te halen.
Deze in de draaimolen stil te laten staan.
Als figuur voor geen mens die erop wil rijden.
In mijn draaimolen die in mijn dooie tuin staat.

Terwijl het paard eigenlijk een ezel is dan het paard.
Maar ik wil graag op de fiets met twee wielen.
Wielrennend rondjes rijdend door mijn draaimolen.
Weleens waar geen meter vooruitkomen.

Geen vaart maken, omdat hij niet schuin naar beneden gaat.
Maar ook niet schuin omhoog maar de vlakte blijft zoeken.
Omdat dat de draaimolen ook is.
Maar de fiets hebben ze ook vergeten mee te nemen.

De banden zo glad is het wegdek vergetend profiel.
En de remmen stuk vanwege de snelheid van de mens.
Het theekopje gevuld met verse koffie.
Omdat daar de mensheid meer zin in had.

De zwaan zo blij dat het ervan afzwemt en weg gaat.
De opblaasboot opgeblazen en hard.
De auto zonder benzine, wielen, zonder verlichting.
Dus een draaimolen zonder een werkend figuur.

Omdat de boot alleen maar bij regen werkt.
Terwijl het altijd zo droog is in de tuin.
En daarom doet de radio naast mij wel.
Dus ik heb een tuin in mijn hart niet dood maar levend.