Waneer ben je überhaupt zelfredzaam?

Zelfredzaamheid. Ik begin het zowat een vies woord te vinden. Mijn familie slingert het dagelijks naar me, doodsbenauwd dat ik het niet ga redden in dit leven. Eerder overtuigd dat ik het hoe dan ook niet ga redden.

Ik heb geen eigen huis, want de sociale huursector is half ontploft. Ik kan niet koken, want…ik kan gewoon niet koken. Ik heb ook rijangst, dus mijn moeder’s auto pak ik al helemaal niet. Mijn angststoornis heb ik er gratis bij gekregen, maar helaas ben ik gezegend met een familie die niet gelooft in psychische stoornissen.

Tot ik met een vriendin over mijn zorgen sprak, en ze me gortdroog aankeek en de volgende woorden uitsprak: ,,Nou, volgens mij kun jij prima alleen thuisblijven zonder het loodje te leggen en worden de rekeningen nog betaald. Ik zie het probleem niet.”

Haar woorden waren behoorlijk verfrissend. Hierdoor vroeg ik me af of mijn wereldbeeld misschien te vertekend is, niet alleen door angst maar ook door getraumatiseerde familieleden die mij nog niet eens een psycholoog gunnen, omdat ze denken dat die me linea recta naar het "gekkenhuis" stuurt.

Ze legde toen haar situatie uit; zij heeft geen rijbewijs, kan zelf niet koken en blijft in haar huidige baan zitten, omdat het de rekeningen betaalt. Ze heeft dan weer wel een eigen huis, maar gaat zelf nooit op vakantie om zo geld te besparen. Daarom heeft ze ook geen auto, en ze voegt er nog aan toe dat zo’n ‘koekblikje’ te veel een kostenpost is. Ze bestelt alles online, inclusief haar boodschappen, zodat ze er letterlijk nooit op uit hoeft te gaan. En als ze vragen heeft, wipt ze even lang bij haar buurvrouw op de hoek.

Ik had niet eens bedacht dat dit ook een manier van zelfstandigheid is. Ik dacht echt dat we allemaal perfect moeten zijn (ja ik kan het ook niet helpen, dat geloofde ik echt), daarmee bedoel ik huisje-boompje-beestje, duo inkomen, tig keer op vakantie en een topbaan met eigen huis.

Ik blijf het maar een moeilijk onderwerp vinden, ik voel me zelfs persoonlijk aangevallen op het moment dat iemand ook maar het woord laat vallen. Het helpt natuurlijk niet dat mijn familie een wereldbeeld heeft wat zo steevast is dat ik me puur ongelukkig voel nu ik er niet aan voldoe. Dat als ik niet zelfstandig ben dat mensen misbruik van me gaan maken, en dat ik dan allerlei kommer en kwel over me heen afroep.

Dat zijn nou niet bepaald woorden die je tegen iemand moet zeggen die angststoornis heeft…Was er maar meer focus op wat ik WEL al kan.