Utrecht: Oost, West, thuis best?

Afgelopen maandag om 11.50 uur landde ik, na 5 maanden de wereld over gereisd te hebben, op Schiphol. Ik was weer thuis!

Het eerste wat ik deed, zoals de meesten van ons doen: mijn telefoon aanzetten. Het trieste nieuws over de schietpartij in Utrecht, míjn stadsie, kwam direct binnen. Een bizarre, vervelende thuiskomst. De dag erop verhuisde ik terug naar me stadsie. Ik reed die dag vier keer langs het 24 Oktoberplein. Ik voelde me treurig, maar was ook hoopvol over hoe ik de mensen op dat moment bij elkaar stonden, elkaar vasthielden en bloemen legden.

Het was een incident, geen uiting van een patroon, toch? In de dagen erna veranderde er wat in mijn gevoel. Op donderdag zat ik in de bus in me stadsie, het was spits en erg druk. Bij het uitstappen zat een meisje vast met het snoertje van haar oordopjes en probeerde deze los te krijgen. Achter haar stond een man die zichtbaar nogal haast had, hij zette haar zo ongeveer opzij en nadat ze hem een duw gaf, was hij duidelijk in staat haar een mep te verkopen. Hij werd door medepassagiers de bus uitgewerkt. Ze hadden een slecht humeur, slecht huwelijk of slecht geslapen, zeker?

Vrijdag zat ik weer in de bus. Een man klopte op de deur bij de chauffeur: of hij wat mocht vragen. Toen de deur open ging, vulde de bus zich met agressie. Het werd muisstil. De buschauffeur zou een enorme k*nk*rm*ng**l zijn, omdat hij voor iemands neus de deur had dichtgedaan. Verwensingen die ik nooit over mijn lippen zou kunnen krijgen, werden over de chauffeur uitgestort. Een medepassagier stond op en werkte ook deze persoon de bus uit.

Het gevoel van hoop verdween als sneeuw voor de zon. Ik wil niet té pessimistisch zijn, maar mensen, alsjeblieft, tel eens tot 10, wees verdraagzaam en liefdevol naar elkaar. Want door de vreselijke schietpartij, maar ook de woede van de afgelopen dagen, is het moeilijk om te zeggen: Oost, West, thuis best.