Real Madrid – Ajax 1973 en 2019

Waar heb ik meer van genoten, Real Madrid-Ajax van 5 maart 2019 of van 25 april 1973?
Die vraag stelde ik mijzelf vanmorgen. Nee, gisteravond al.
Het Ajax van toen was verder in het toernooi en dat moet het huidige Ajax nog maar zien te bereiken. Maar om Ajax met Ajax te vergelijken is ondoenlijk en niet eerlijk. Verschillen genoeg. Vooral tijdsverschillen.

De overeenkomsten zijn gemakkelijker te benoemen, wat tegenwoordig ‘duiden’ heet. Ik zag technisch voetbal in plaats van het hedendaagse ‘handbal’-voetbal waarbij de bal nutteloos breed en terug wordt gespeeld. De bal werd weer ouderwets via de vleugels gespeeld en met technische hoogstandjes. De Spanjaarden werden zo stuk gespeeld dat ze vergaten keihard en zelfs gemeen te spelen.

Toch miste ik twee personen. De eerste is Gerrit (Gerrie) Mühren. Met veel gevoel, de juiste snelheid en onderspin hield hij het balletje hoog in ’73. Arrogant werd het genoemd door de Spanjaarden die arrogantie zelf hadden uitgevonden. Gerrie was gewoon zeer technisch begaafd. Hij toonde een paar seconden dat hij dat was. Hij liet met precisie de bal rusten op zijn linker wreef, alsof de bal even rust nodig had, om hem vervolgens met een voetveeg aan de opkomende Ruud Krol mee te geven.

Met dezelfde precisie kon hij ‘over de hele de bal op je stropdas leggen’. Wat zijn clichés soms toch heerlijk.
Tel daarbij zijn met Volendamse IJsselmeerlucht gevulde longen op en je had een complete voetballer in de tijd dat de Cats over ‘One Way Wind’ zongen.
Gerrie arrogant? Als dat zo was, had hij misschien veel vaker in het Nederlands elftal gespeeld waar het middenveld uit zijn voegen barstte door concurrerend talent, zoals Willem van Hanegem.
Gerrie Mühren, toch een beetje ondergewaardeerd. Gerrie Mühren, veel te jong overleden.

De tweede persoon die ik miste, was mijn vader. Met hem zag ik toen de thuiswedstrijd in het Olympisch Stadion, zoals we alle thuiswedstrijden bijwoonden. Op tv zagen we de beruchte uitwedstrijd, genietend van de mooie sport die voetbal toch kan zijn en van elkaars enthousiasme. Zonder Ajax-shirtjes aan. Gewoon onszelf, met onze eigen nabeschouwing.

De wedstrijd van gisteren blijft nu onbesproken.