Niet gezegend met liefhebbende ouders

Momenteel ga ik door een periode heen van veel angst, frustratie en verdriet. Ik heb geen gemakkelijk leven gehad, en nu al terugkijkend (op mijn 31ste!) zie ik toch een behoorlijk spoor van vernieling.

Al deze schade is achtergelaten door mijn ouders, die op hun beurt ook niet bepaald van de meest liefhebbende opvoeding hebben mogen genieten. Het zit helaas in de familie, de achterlijkheid van culturele waarden die botsen met moderne waarden en de wil om te kunnen kiezen. Het willen opdringen, kleineren en beheersen waar toe ik me afvraag waarom mensen in godsnaam "bang" zijn voor het volk wat over de grenzen hierheen willen, terwijl ik verdomme nooit beschermd ben tegen de mensen die hier hun verschrikking aan mij hebben opgedrongen.

Ik zou bijna willen zeggen dat mensen die geen liefde kennen het ook niet kunnen geven. Bijna. Ware het niet dat ik weet dat het ook ligt aan hoe je jezelf vult met nieuwe waarden, inzichten en principes. Iets wat mijn ouders niet hebben gedaan.

Mijn moeder raakte na haar scheiding in verval door pijn. Fysiek, dankzij een auto-ongeluk en andere kwaaltjes die zich ontaarden, maar ook mentaal toen de beerput van onze familie zich opende. Het creëerde bij haar een depressie, een godsgruwelijk monster dat er voor heeft gezorgd dat mijn moeder nu mij, haar eigen en enigste kind, als een last ziet. Een "vijand" zoals ze me graag noemt.

Andere favorieten zijn dat ik lui ben, ondankbaar, dat ik een leugenaar ben, alleen maar aan mezelf denk en in alles overdrijf. Mijn angststoornis gelooft ze niet, dat vindt ze maar een van mijn verzinsels. Ik heb daarnaast een fysieke aandoening die door de medische wereld niet eens erkent wordt maar welnee, dat is ook een sprookje dat ik zelf heb gecreëerd als ik half-dood op de bank lig omdat ik weer eens door een hypo heen moet.

Had ik maar de moed en de wil om te vluchten. Kon ik maar zijn zoals mensen die dit soort verschrikkingen nooit van hun leven zouden accepteren, en gewoon keihard uit de situatie stappen en nooit meer omkijken.

Maar zo ben ik (nog) niet. Ik ben in alle opzichten een laatbloeier die alleen maar wordt gebrandmerkt met wat ik niet kan en hoe ik blijkbaar ook niks doe om het te kunnen. Het ergste is dat ik het gewend ben. Verdoofd voor de pijn, kapot door verdriet als het ware.

Mag ik je dan nog iets meegeven? Mocht je je ouders een lieve knuffel geven, geef je ze dan ook eentje van mij? Dan doe ik nog iets goeds. 🙂