Kom snel!De tijd is bijna om..

Ik zit in de bus onderweg naar huis na een lange werkdag.
In de bus voel ik de vermoeidheid toeslaan.
De bus rijdt om een rotonde die bezaaid ligt met gele kroontjes.
De narcissen staan in volle bloei.
Ze zijn me nu pas opgevallen.
De narcissen moeten al veel eerder al zijn uitgekomen.
Deze route rijd ik zeker gemiddeld 5 keer per week.
Ik heb niet opgelet en ik baal dat ik de kroning van de rotonde heb gemist.

Ik neem mezelf vaak kwalijk dat ik soms verdoofd leef,niet genoeg besef en voel dat ik dankbaar mag zijn voor het leven dat me gegeven is.
Ik neem me dan voor ‘wakkerder’ te leven en dat lukt me een tijdje tot ik weer in de sleur van alledag verval.
De slachtoffers van Utrecht hebben me weer doen beseffen wakkerder te leven.
Hoe zouden ze hun laatste uren hebben beleefd?
De 3 stapten afgelopen maandag nietsvermoedend uit bed en gingen hun laatste uren in.
Niet wetende dat ze hun laatste nacht hebben geslapen.
De laatste keer thee of koffie gedronken.
De laatste keer hun tanden gepoetst.
De laatste keer op hun mobiel gekekeken.
Hun allerlaatste appje gestuurd.
Terwijl ik in gedachte bij de slachtoffers was,kwam een telefoontje binnen van mijn zus.
Ze vroeg of ik al onderweg was naar huis.Het eten was klaar.
Op de achtergrond hoorde ik mijn neefje .
Sinds een paar weken heeft hij me de koosnaam Fadouaatje gegeven.
Hij riep op de achtergrond:
Fadouaatje.kom snel!
De tijd is bijna om..
Ik voel een brok in mijn keel en denk aan het meisje van 19 jaar,de vader van 49 jaar en de jongen van 28 jaar.
Voor wie de tijd veel te vroeg om is.