Ineens stond hij aan mijn balie

Laatst las ik een artikel over dat agressie op de werkvloer van de doktersassistent steeds meer voorkomt. Toevallig ben ik een doktersassistent en samen met mijn collega’s werken we heel hard voor onze patiënten. We hebben letterlijk hart voor de mensen. Als je niet om mensen geeft dan houdt je dit werk niet vol.

Ik denk dat dit onze basis is om met agressie om te gaan. Niet lang geleden maakte ik agressief gedrag mee. De bewuste patiënt met een persoonlijkheidsstoornis (toevallig want mensen de mentaal gezond zijn kunnen ook ontploffen) stond ineens aan mijn balie. Drie minuten eerder had ik hem nog aan de telefoon gehad, opeens hoorde ik hem niet meer. Niet lang daarna stond hij voor me neus. Hij was ontzettend boos en schold de hele praktijk bij elkaar en maakte daarbij allerlei handgebaren. Deze patiënt wilde zijn zin hebben en dit kwam hij even duidelijk schreeuwen.

Gelukkig konden wij (assistentes en zijn arts) de boel redelijk onder controle houden. We waren allemaal wel geschrokken van deze gebeurtenis, ik was mezelf ervan bewust dat het anders had kunnen aflopen. De uren nadat hij was vertrokken zaten we toch onrustig. Stel als hij terugkomt dachten we. Gelukkig kwam hij die bewuste dag niet terug.

Mensenwerk is elke keer een uitdaging en ik hou van deze uitdaging. Ik hou van mensen en zal mij samen met mijn collega’s blijven inzetten voor onze patiënten. Dat er soms patiënten zijn die heel erg boos reageren schrikt ons niet af. Het is wel een moment om goed na te denken over het aanscherpen van de regels rondom onze veiligheid. Want uiteindelijk wil iedereen veilig en zonder angst zijn of haar beroep uitoefenen.

Zolang er mensen zijn zullen mensen soms agressief reageren. En zolang er mensen zijn zal er liefde zijn!

‘De glimlach van de doktersassistent maakt je een beetje minder ziek.’