Het hoge woord is eruit!

Nou het hoge woord is eruit! Ik stop ermee!

Nou niet meteen in de stress schieten. Ik heb geen suïcidale neigingen hoor. Ik ben zelfs niet depressief. Ik ben juist enorm opgelucht dat ik de stap heb gezet waar ik al een half jaar tegenaan hik.

Na ruim twintig jaar stop ik met mijn bijbaan als zwemonderwijzer. Het definitieve moment ligt nog wel een paar maanden voor me, maar de gedachte dat ik vanaf dan niet meer verplicht ook op zaterdagochtend vroeg moet opstaan om zwemles te gaan geven, vervult me met opluchting en blijheid.

Nooitgedacht dat ik me zo zou voelen over iets dat ik altijd met heel veel plezier heb gedaan en dat ik ook zeker ga missen. Vooral de openhartigheid van de kinderen en de hele verhalen die ze vertellen als je hun vertrouwen hebt gewonnen, zal ik missen. Ook de mevrouw die ik heb geholpen om zich over te geven aan het water, die dan – als je haar tegenkomt – in het openluchtbad vol trots aan mijn vrouw vertelt dat ik haar van haar waterangst heb afgeholpen. Doet je goed.

Iets anders wat ik ook nooit zal vergeten zijn de twee keer dat ik iemand uit het water heb moeten halen. Beide keren gelukkig ruim op tijd, maar toch zie ik beide momenten zo weer voor me. Een ander indrukwekkend moment was de oudere man, die langzaam dement werd en op een gegeven moment met een diep trieste blik in zijn ogen tegen me zei: ,,Ik vergeet zoveel.”

Wat ik zeker niet zal missen is het politieagentje spelen tijdens kinderlessen. Er zijn altijd wel een paar kinderen (helaas vaak jongetjes) die elkaar uitdagen. Ook het verplicht opstaan om met een halve slaperige kop om half acht ’s ochtends langs het bad te staan, is iets dat ik met plezier aan me voorbij laat gaan.

Iets wat ik jammer vind, is het feit dat je tegenwoordig met een half jaar opleiding al zwemles mag geven. Terwijl ik nog twee jaar lang heb moet zwoegen op theorie en ook praktijk. Het is best lastig als je theoretisch bent ingesteld om de lesstof uit een boekje om te zetten in een praktische les. Gelukkig leer je met de jaren dat er altijd een manier is om kinderen en ook volwassenen iets te leren. De voldoening is groot als bangeriken toch afzwemmen en dan vol trots het diploma in ontvangst nemen.

Toch heeft de opluchting de overhand. Ook het idee van niet meer te moeten, spreekt me steeds meer aan. Genieten van een vrije zaterdagmorgen wordt mogelijk voor altijd en niet alleen tijdens vakanties.

Tegen mijn opvolger zou ik willen zeggen: ,,Veel plezier, succes en houd ze boven!”