Emancipatie van de werkende moeder

Dan sla je de krant open en zie je ‘weinig vrouwen in topfuncties’ staan. Als geëmancipeerde vrouw prikt dat natuurlijk wel even. Er wordt vermeld dat vrouwen in Nederland heel vaak parttime werken.Van ons als moeder wordt immers verwacht, dat we een goed voorbeeld zijn voor onze kinderen, opgeleid zijn, een goede baan hebben en het liefst ook nog een belangrijke baan.

In jonge yuppengezinnen begint de stress over het wegbrengen en ophalen bij de kinderopvang, pas om 19.00 uur aan tafel voor het diner, dan nog in bad en snel het bed in. Borrels op werk en lange vergaderingen ervaar je dan ineens als vreselijk irritant. Terwijl ik dat, voordat ik kinderen kreeg, wel als leuk en afwisselend ervoer, maar nu moet je kind langer op de kinderdagopvang blijven. Om maar niet te spreken over de zwangerschap, bevalling en borstvoedingsdilemma’s, een lijf dat niet meer op de oude lijkt, hormonen die helemaal uit balans zijn – en dan wanneer je een beetje bijgekomen bent van alle postnatale shocks, mag je weer gaan werken en wordt er verwacht dat je weer met volle kracht (met veel slaaptekort en hormonale wisselingen) aan de slag gaat.

Borstvoeding geven en kolven op werk is oh zo makkelijk. Vaak doen werkgevers daar heel makkelijk over (niet dus) en het feit dat je je baby van 3 maanden ineens aan wildvreemde mensen moet overlaten (ze doen hun werk prima, maar ik doe het veel liever zelf), dat heet dan emancipatie; naar mijn mening een op hol geslagen emancipatie die helemaal niet vrouwvriendelijk is, juist het tegenovergestelde kind- en vrouwonvriendelijk.

Studies wijzen namelijk uit dat een kind de eerste twee levensjaren het beste bij de moeder kan blijven voor de emotionele ontwikkeling en dat baby’s stress ervaren, wanneer ze de geborgenheid van hun moeder moeten missen. En er mogen dan wel weinig vrouwen die topfuncties bekleden, maar er wordt door studies ook bevestigd dat onze kinderen in Nederland tot de gelukkigste kinderen behoren mede door onze parttime werkende moeders. In zekere zin heb je al een fulltime job als manager thuis, vooral als papa geen papadag heeft op werk (dit is niet altijd vanzelfsprekend). Het heeft helemaal niks met emancipatie of feminisme te maken, maar juist met de harmonie in het gezin.