Een zwarte dag in Utrecht

Een zwarte dag in Utrecht. De kranten staan er vol mee en ook mijn tijdlijn is vermenigvuldigd met de vreselijke gebeurtenis in Utrecht. De grote vraag wat iedereen bezig houd is wat de motieven waren van Tanis. Alsof dat nog wat uitmaakt. Dat deze jongen, ongeacht zijn afkomst een paar steken los heeft zitten is wel duidelijk. Is het echt nodig om zijn motief te weten? Veranderd dat wat aan het feit dat hij het nodig vond om op klaarlichte dag mensen van hun leven te beroven? Een oude collega die een paar jaar geleden naar Utrecht is verhuisd vertelt me over de sluipschutters die over haar dak lopen, en op facebook lees ik hoe stil het op de eerst zo drukke straten is. Nadat ik een "wat erg" heb gestameld, ga ik weer over naar mijn normale leven zoals mijn werk, een nieuw huis en of ik wel aan drie keer sporten in de week kom. Ja, soms schaam ik mij voor mijn kleine leefwereld. In Utrecht zelf ging het er wel wat anders aan toe. Iedereen voelde zich verbonden met elkaar en bleke gezichten stonden klaar om elkaar te helpen waar nodig. Ik niet. Ik zat op mijn bureaustoel en was niet degene die hielp. Ik was de meute die voorbij liep, die niks deed. Zoals wij allemaal. Ons leven lijkt vaak zo vol dat er geen centimeter extra wereld meer bij past. Over een paar jaar kijken we terug op dit moment in de tijd. De dag dat Utrecht op 19 maart 2019 een zwart randje kreeg. Misschien vraagt iemand wel aan ons: wat deed jij toen? Waarop wij zullen antwoorden… Wij leefden ons leven en verder niks.