Dollemansrit

Ooit reed de Weense tram van Nieuwegein naar Utrecht. Deze tram werd ‘spitstram’ genoemd. De Weense tram werd afgewisseld met de ‘sneltram’. Een verwarrende naam, want deze ‘sneltram’ reed langzamer dan de (Weense) spitstram. Ook stopte hij bij iedere halte.

Op een ochtend stapte ik voor het eerst in de Weense tram. Mijn vertrouwde buslijn was opgeheven en ik onderzocht alternatieven om van huis naar werk te reizen.

De Spitstram was een rammelend rood-wit geschilderde, enigszins gedateerde tram uit Wenen, die tijdens traject Nieuwegein Zuid – Utrecht Centraal station, door raasde, slechts vier keer een halte aandeed, voordat hij met gierende remmen op zijn eindbestemming stopte. Dat deze prachttram uit Wenen kwam, vond ik een romantische gedachte. Dat de vering ook over historische eigenschappen beschikte, werd mij hardhandig duidelijk gemaakt, toen de tram vaart begon te maken.

Het lezen van nieuws of het typen van een berichtje op mijn Samsung: niet te doen. De letters dansten voor mijn ogen, mijn schouders schokten mee op het ritme van de tram. Vanaf dat moment onderging ik de rit. Er zat niets anders op dan me goed vast te houden en naar buiten te kijken. Ook de stoelen waren van Weens hardhout gemaakt. Wat een belevenis. Toen ik uiteindelijk uitstapte, voelde ik me misselijk en verward. Geen sprake van sleur of een duf hoofd, het was alsof ik zojuist een ritje in de achtbaan had doorstaan. Tijdens mijn dollemansrit, zaten er slechts vijf mensen in de tram. Niet iedereen houdt ervan om eens flink wakker te worden geschud.

Stralend en bevrijd liep ik richting het station. Ik voelde mijn lijf, het was alsof ik een pak rammel had gehad. Er was Iets Gebeurd. Alsof al mijn organen weer even waren opgeschud. Mijn hoofd was leeg, op één gedachte na: ‘Ik leef.’ Ik keek op mijn telefoon: een kwartier eerder! Het was nauwelijks te bevatten, kon niet wachten tot het weer maandag was.

Het genot was van korte duur. Na de vernieuwing van de wissels bij de tramremise in Nieuwegein konden de trams niet meer in Utrecht rijden. De laatste Weense trams zijn aan Krakau verkocht. Er waren veel technische problemen en het aantal reizigers was gering, zodat hun inzet veel beperkter is gebleven dan voorzien.

Op 11 juli 2014 reed de Weense tram voor het laatst. Met weemoed denk ik terug aan deze ritjes. Snel, ruw als medicijn tegen mijn ochtendsomberte.