Doe mij maar een vechie vrep

Ik loop de drie trappen van ons paleisje aan de Nieuwendijk af, samen met mijn drie huisgenoten. Het valt ons zwaar, want het is zaterdagochtend. Net als iedere andere Amsterdamse millennial zetten wij de vrijdagavond graag in om onszelf als ’struggling’ 21e-eeuws young professional-zijnde even goed te verdoven. Vannacht zijn wij weer boven onszelf uitgestegen.

Zodra we onze bordeaux rode deur openduwen staat ons zoals altijd weer het overvloed aan zeer ongewenste toeristen te wachten. Al word ik er al anderhalf jaar lang dagelijks mee geconfronteerd, zijn het de Engelse toeristen die mij iedere keer weer verrassen. Vandaag ben ik in tweestrijd met mezelf over welke Britse eigenschap ik het minst begerenswaardig vind: geplamuurde gezichten in de kleur van ons koningshuis, lappen stof die ten onrechte worden ingezet als jurk of het slechts half verstaanbare Geordie Shore accent. Ik kan niet kiezen.

Eenmaal de straat uitgelopen arriveren we bij ons favoriete afhaal lunchtentje. Voor mij staat een meisje diep in gedachten met haar wijsvinger tegen haar lippen geduwd, omhoog kijkend naar de menukaart. Ik doe hetzelfde. Eigenlijk weet ik al wat ik wil. Never change a winning team, en zéker niet op de zaterdagochtend. Het meisje voor mij duwt haar wijsvinger omhoog richting het menu, en zegt tegen de jongen achter de balie: ‘Ik wil graag de vechie vrep’. Ik probeer uit te dokteren wat haar bestelling precies inhoudt, maar ondanks mijn opstartproblemen wordt het me al heel snel duidelijk. Dit meisje heeft zojuist mijn favoriete bestelling met haar woorden verkracht. Mijn hoofd doet pijn. En deze keer niet vanwege de rits tequila shots die mij vannacht zijn gevoerd. Ik wil niet overkomen als betweter door de bestelling correct uit te spreken, dus ik roep naar de jongen achter de balie: ‘Wij nemen hetzelfde als zij’.

Met z’n vieren strompelen we door de Haarlemmerstraat terug richting ons huis, met onze veggie wraps in de mond. Voor mij uit loopt weer zo’n groepje jonge Britse meiden. Terwijl uit het niets een felle zonnestraal van achter de wolken tevoorschijn komt, en hun panty-loze benen de kleur wit eer aandoen, hoor ik ze discussiëren. Ik zet mijn tanden in het laatste deel van mijn wrap en moet even lachen, klinkt dat Geordie Shore accent ineens helemaal zo slecht nog niet.