De onzichtbare vrouw

Langzaam gaat de voordeur open. Ze steekt haar hoofd om de hoek en kijkt schuchter naar rechts en links. Ik sta buiten de ramen te zemen en ken het ritueel inmiddels, dus doe ik maar net of ik haar niet zie. Niet omdat ik haar wil ontwijken, maar omdat ik weet dat zij het zo wil. Stilletjes loopt ze richting de lift, zo onopvallend dat ze bijna onzichtbaar is. Ik voel dat dat ook precies is wat ze hoopt.

Ze haalt de post uit de brievenbus om zo snel mogelijk weer onopvallend haar huis in te vluchten. Ze moet nog wel een stukje lopen van de lift naar haar voordeur en aangezien ik helemaal op het eind van de galerij zit, loopt ze met haar hoofd diep naar voren gebogen. Ze wil geen contact, ik ken haar eigenlijk niet anders. Wel is het erger geworden, nadat haar zoon enkele jaren geleden plotseling dood in zijn huis werd aangetroffen. Ze heeft hem niet meer mogen zien om afscheid te nemen, omdat hij er te lang had gelegen. Dit vreselijke drama heeft haar nog meer een kluizenaarster gemaakt en nog verder in een isolement gebracht.

Enkele buren probeerden van alles om haar uit huis te krijgen maar niets hielp, ze kwam nauwelijks buiten. De eerste paar jaar dat ik hier woonde kreeg ik nog wel eens de kans om haar te groeten en een kort praatje te maken als ik haar toevallig tegen kwam. Ze sprak voornamelijk over haar overleden man en was een verbitterde vrouw die geen enkel plezier meer in het leven leek te hebben. Haar gezicht stond er zelfs naar, de mondhoeken nors naar beneden getrokken en doffe, wat bozige ogen. Ik heb eens aan haar deur gestaan met post die in mijn brievenbus was gegooid. Maar hier werd ze zo boos om, dat ik bijna wenste dat ik het maar gewoon weggegooid had… Twee jaar geleden haalde ze het bankje weg wat voor haar huis stond, ze had er in vijf jaar tijd misschien drie keer gezeten.

Enkele weken geleden, mijn vriend en ik kwamen net thuis, stonden er ambulance en meerdere politieauto’s voor het appartementencomplex. Een agente liep naar binnen en we stapten samen de lift in. Ze moest naar dezelfde etage… er was iemand dood gevonden in huis, die er al enkele dagen lag. Het bleek de bewuste buurvrouw. Ze had waarschijnlijk een hersenbloeding gehad. Hoe eenzaam was haar einde, en hoe eenzaam een groot deel van haar leven? Mijn eerste gedachte was: ‘Ze is dood maar eigenlijk was ze dat al jaren, haar lichaam was hier alleen nog maar’. Nu is ze echt onzichtbaar, precies zoals ze altijd wilde.

Rust in vrede buurvrouw.