De boreuile wereld van de Fabeltjeskrant

Ik vraag u af of u dat ook heeft. Dat je na de vakantie in het buitenland even moet resetten in je perceptie van je taal en je taalgebruik. Of u ook een tijdje denkt in het Engels of Frans, al naargelang waar de vakantie is doorgebracht. Vooral Frankrijk maakt zoiets los, omdat die bloemige verzameling klanken zo afwijkt van ons keurig aangeharkte en rechte Nederlands. En als je dezelfde diagnose hebt vernomen als Paulien C. en dat je ding dus is dat je iets met taal hebt, dan is het soms hard revalideren.

Na een zakelijke reis in China viel dat overigens nogal mee. Na terugkomst, bij de eerste de beste Chinees, bestelde ik, zoals je ‘paint by numbers’, nummertje 18 van de kaart en kreeg, zoals verwacht de labrador, in zoetzure saus. Da’s vertrouwd. Getallen zijn bèta, en dus feitelijk en er kan geen misverstand over zijn. Hoe anders met een alfadingetje zoals taal; dat schreeuwt om misverstanden.

De dag na terugkomst van vakantie in Frankrijk moest ik voor twee dagen naar Den Haag. Ik nam mijn intrek in Elsschots Hotel des Indes en liep na het eten even via het Lange en vervolgens Korte Voorhout naar het Malieveld. Daar wandelden Baudet en Hiddema, vechtend tegen hun oikofobie in boreale richting. Het begon al te schemeren, dus ik was op mijn quivive (daar ga je al, met je Franse taalgevoeligheid en dan in La Haye ook nog Thierry Baudet zien lopen), want voor je het weet spreidt de uil van Minerva zijn vleugels en ben je gezien. In zwembadpas dus terug naar het hotel.

Toen ik bij de receptie mijn ontbijtwens en wake-up klop wilde doorgeven, stond er niemand. Er lag wel een briefje waarop in het Frans geschreven stond “savez en sochez, sachies belle”. Ik prevelde de woordjes. ‘Belle’ betekent mooi, ‘savez’ is weten, dacht ik, maar ik kwam er niet uit. Ik drukte op het belletje en wachtte.

Na twee minuten nog eens, nu hard en aanhoudend slaand op de bel, kwam er een oude werknemer die woedend, in plat Haags zei: ‘kennie ie nie leze dan?’ Ik antwoordde dat ik dat wel kon, maar het briefje niet begreep. ‘Dat kan, ik hep last van desliksie, dus het kan zijn dat het wat onduidelijk is’, zei de receptionist, maar er staat toch echt dat je ’s avonds en ’s ochtends zachtjes moet bellen, want anders schrikken de andere gasten wakker.

Dat doet die prachtige Franse taal dus met je. Dan ben je terug in je vadersland en snap je je eigen moerstaal niet meer.