‘Catch me if you can’

Goed, waarmee zal ik eigenlijk beginnen. Ik zal maar een poging wagen, hier komt ie.

Maar eerst, laat ik mijzelf even kort voorstellen. Ik ben Melda, 32 jaar, single, en in het dagelijks ben ik werkzaam als woonbegeleidster.

Via via heb ik net een persoon leren kennen en na 3 weken zijn we uiteindelijk wezen daten. De date verliep leuk en gezellig. We waren naar een café gegaan en ik merk dat ik hem leuk begin te vinden.

Nou, dat klinkt leuk toch? Maar hier komt het: als ik aan mijzelf merk dat ik een persoon leuk vind, dan houd ik net dat beetje afstand (bewust) wanneer hij niet bij mij in de buurt is. Ik bel hem af en toe en app hem wel, maar voor rest laat ik het aan hem over. Zie het als een soort tikkertje: ‘Tikkie, jij bent hem.’ En dan ga ik gewoon met mijn eigen leven verder.

Gemeen misschien? Wie weet, maar ervaring heeft mij ook geleerd dat als je te veel aan iemand leunt of om goedkeuring vraagt, dat je wordt gezien als een persoon zónder ruggengraat.

Ik ben benieuwd wanneer en hoe onze volgende date zal gaan, maar tot die tijd … catch me if you can.

Wordt vervolgd!