Bloemenzee

Op donderdag 20 september 2018 heeft een vreselijk ongeluk plaats gevonden in Oss. Een stint, een elektrische bolderwagen voor tien kinderen is in botsing gekomen met een trein. Vier kinderen van vier tot acht jaar hebben het niet overleefd, waarvan twee kinderen uit één gezin en een ouder zusje zwaar gewond evenals de begeleidster.

Als ouder ga je je denk ik afvragen “hoe waren de laatste seconden van mijn kind “, heeft ze de trein aan zien komen, heeft ze gegild of zaten ze gewoon te spelen en hadden ze er geen erg in.

Waarschijnlijk hebben ze het zien aankomen, immers, de begeleidster heeft geschreeuwd dat ze niet kon remmen, dus de kinderen zullen wel geschrokken zijn. Het is het ergste scenario dat je je kunt bedenken.

En op 18 maart 2019 een aanslag in Utrecht waar inmiddels vier doden te betreuren zijn. Een man gaat om zich heen schieten in een tram. Wat een angst zullen ook deze mensen gehad hebben. Ze kunnen niet zomaar weg. De tram moet eerst stilstaan voordat de deuren open kunnen. Als de trambestuurder geraakt zou zijn, zou de tram door denderen zonder te stoppen. Ook weer zo’n vreselijk scenario.

En dan gaan mensen bloemen leggen, iedereen is aangedaan, ze komen met grote bossen, kleine bosjes, enkele bloemen of knuffelbeestjes. Zelfs geschreven afscheid briefjes legt men neer. Er ontstaat een zee van cellofaan en papier. En dat is wat ik niet begrijp. Waarom haalt men de bloemen niet uit het cellofaan of papier?

Thuis zet je ook de bloemen niet met verpakking in de vaas. Dus waarom bij een herdenking de bloemen niet uitpakken? Als het gaat regenen ontstaat een kleffe boel door al die verpakkingen. Het zou prachtig staan, zo’n bloemenzee met allerlei verschillende bloemen en kleuren. Maar nu zie je bijna niets van de bloemen die in de verpakkingen zitten.

Maar misschien valt het niemand op en ben ik de enige die zich daaraan stoort.