15 maart 2019

15 maart 2019
Christchurch, Nieuw-Zeeland

Nietsvermoedend liep jij vandaag op de vrijdagmiddag naar de moskee om het vrijdaggebed te verrichten. Een heilige dag voor alle moslims over de hele wereld. Een dag waarin men zich in de moskeeën bevindt, hun rust zoeken en het gevoel hebben veilig te zijn.

Een onbekend geluid, gevolgd door een pijnlijke stilte en dan komt het besef dat er geschoten wordt. Minuten lang word je omsingeld door rondvliegende kogels. De pijnlijke waarheid verlaat langzaam jouw wereld en vervolgens wordt het zwart voor je ogen.

Pijn, angst en verdriet zijn de eerste gevoelens waarmee ik geconfronteerd word op de vrijdagochtend (lokale tijd). Verslagen voelde ik mij bij het lezen van de berichten en het zien van de beelden. Machteloos, omdat ik niets meer voor jullie kon betekenen of heb kunnen betekenen.

Elk schot, elk schot, voelde ik in mijn hart en bij elk schot viel er een traan.

Mijn pijn en verdriet zullen niets zijn vergeleken bij hetgeen de slachtoffers en nabestaanden zullen voelen of hebben gevoeld. Mijn gedachten zijn bij jullie. Mijn gebeden voor jullie. Zij die het leven hebben verlaten en zij die zich wellicht nooit meer veilig zullen voelen.

Ahlam El Barnoussi