Wacht!
Het zijn maar 8 minuten.
Ik wacht…
Soms in de regen of juist knijpend met mijn ogen dicht tegen de zon.
De ene keer sta ik daar zo kalm. Zoals mensen die uit zo’n yogales komen. Zelfs tijd gehad voor warme koffie met een koekje (of gebak). Mijn haren zijn gekamd, mascara op mijn wimpers en een hip kledingsetje dragend.
Deze moeder is helemaal zen en wacht…
De andere keer ben ik verwilderd, moest eigenlijk nog van alles doen. Ik wil niet praten met een andere moeder. Shit, mijn sloffen nog aan! Het was ineens tijd.
Hijg… jullie zijn er gelukkig nog niet. Nog 1 minuut!
Ik wacht…
Vandaag heb ik het mooiste kleed voor jullie klaargelegd. Met die verschillende felle kleurtjes. Waar we altijd 3 minuten van kunnen genieten. Niet lang daarna zijn de kleuren altijd gecamoufleerd met smeerworst, geplette vlokken en verkeerd gemikte resultaten van een niesbui.
Speciaal voor jullie heb ik bolletjes gehaald. Verse jus d’orange geperst en het stukje grilworst op het aanrecht is nog warm.
Op het schoolplein heb ik zin in een gesprekje over het mooie weer. Ik draag een jurkje en mijn föhn werkte zowaar mee.
Einde wachten…
De deuren gaan open en jullie denderen op mij af. Niet om mij te knuffelen of mij te kussen. Puur om mede te delen: “Ik heb afgesproken, ik eet niet thuis! Goed?”
Nee zeggen is geen optie. Het gezellige kleed is geen argument. Koude grilworst is ook lekker. En alle bolletjes eet ik starend naar twee lege borden zelf op.
Pech, voor niks gewacht!
Morgen weer een nieuwe dag.
De kans is groot dat ik mijn tanden dan nog niet heb gepoetst en mijn sloffen nog draag.
Waarschijnlijk als de deuren open gaan, denderen jullie weer op mij af.
De tafel is thuis niet gedekt en het brood zit verdorie nog in de vriezer. Jullie zien mijn sluike haar niet. Zelfs de geur missen jullie uit mijn mond. Het maakt allemaal niet uit.
Ik ben er! Jullie zijn er! Maar niet met zijn twee. Er moeten nog wat vriendjes en vriendinnetjes mee!
Fieh…
Morgen pak ik weer de trein.
Dan mag ik weer werken.
Het is dan oma die op jullie wacht!