Triatlon de gekste

Half Eindhoven ligt open. In alle prijsklassen wordt flink bijgebouwd en de bijliggende straten krijgen een facelift. Elke keer als ik naar het zwembad fiets, stap ik regelmatig af en op. Ik trap bij op de nog intacte straten. Zo loopt het steeds uit op een micro-triathlon voor het goede doel, want ondanks de bijbouw blijft de huizenmarkt vooral vragen. Zelf zit ik goed, maar ik snap de onrust van zij die in de woningnood verkeren.

Met de fiets aan de hand denk ik aan de startende gezinnetjes die straks hun geluk niet op kunnen. De kinderen een eigen kamertje, ‘s avonds gezellig met z’n allen aan tafel voor het eten uit de fris en fruitige keuken, de nieuwige IKEA-geur die een tijdje blijft logeren. Er moet hier en daar wel nog wat na-geklust worden maar dat drukt de pret niet. Want oost of west, het is hun nieuwe thuis best.

Andere fietsers gunnen zichzelf geen genot terwijl ze over de stoep voorbij vliegen. Ze hebben geen terloopse wandelpauze over voor de empathische voorpret. Eén straat wordt al voorzien van dakpanrode bakstenen. Het ziet er puik uit. De nieuwe vlakte belooft snelheid die de looptijd gaat compenseren. Een win-win situatie. Misschien moet ik dan wel even mijn aftandse remmen vervangen.

Wie weet pakt het straks allemaal anders uit. Zitten de bewoners zich te ergeren aan de beginnersproblemen en die drukke, hobbelloze straat voor hun huis langs. Ik heb ze in ieder geval het beste gegund. En dat goede gevoel nemen ze me niet meer af.