Tietel

Ik sta voor de spiegel en ik kijk weer eens ontevreden naar mijzelf. Beetje bij beetje word ik wel steeds meer tevreden, wat op zich al een prestatie is. Maar er is één ding, naja eigenlijk twee dingen, waar ik nooit tevreden over ben geweest en ook niet ga worden. Waardoor ik eigenlijk niet eens in de spiegel wil kijken en ze ontwijk.

Als ik naar mijn romp kijk, zie ik namelijk niet de vrouw die ik ben geworden. Ik zie een meisje van 12 die net begint met ontwikkelen. Of eigenlijk een meisje van 9, want tegenwoordig hebben meisjes van 12 al dikkere tieten dan menig volwassen vrouw. Ik ben daar altijd onzeker over geweest, sterker nog, ik schaam me ervoor. Voor mij zijn borsten het toppunt van vrouwelijkheid. Borsten en een kont, dat is wat elke vrouw moet hebben. Net zoals dat mannen gespierd en groot geschapen moeten zijn.

Al vanaf het eerste moment dat ik pijn in m’n borsten kreeg, hoopte ik dat ik mooie, grote, ronde borsten ging krijgen. Je weet wel, die je overal op sociale media ziet. Die tieten waar mannen het altijd over hebben of die meloenen waardoor minderjarige meisjes in één keer wél de club in mogen. Maar helaas, ik kreeg theezakjes. Ik kan zelfs jaloers zijn op mijn eigen bh, die heeft nog meer vulling dan mijn eigen tiet.

Maar even zonder grappen en grollen, het beïnvloedt mijn leven. Kleine dingen zoals bh’s kopen, bikini’s kopen, in bikini lopen of je uitkleden voor een man, is voor mij iets heel groots. Dat zijn momenten waar ik mijn lichaam haat, dat wil ik niet meer. En ik vind, als je niet tevreden kan zijn met wat je hebt, moet je het veranderen.

Ook al kost het een beetje geld, veel bloed, hopelijk zo min mogelijk zweet en waarschijnlijk veel tranen. Over een paar weken is mijn leven voor altijd anders. Over een paar weken loop ik met een grote lach een lingeriewinkel binnen. Over een paar weken kan ik niet wachten om in een bikini te lopen. Maar het belangrijkste, over een paar weken, hangt mijn hele huis vol met spiegels, kijk ik erin en ben ik tevreden.