Skipiste-etiquette

Beste skiër,

Vorig jaar kwam ik je tegen bij de skilift in Winterberg. Het is een stralende dag en de sneeuw is heerlijk. Mijn eerste skidag deze vakantie. Wat heb ik er zin in! We zijn net begonnen en het gaat lekker. Nou ja tegenkomen… meer dan de voorkant van je ski’s heb ik niet gezien. Ik sta bijna stil en sluit aan bij de skilift. Van achteren zie ik je ski komen. Ik gil nog nee, maar het is te laat. Ik kan geen kant op en jij kunt niet goed remmen. Je neemt mijn rechterski mee en mijn knie maakt een onmogelijke hoek. Ik schreeuw van de pijn.

Ik lig op de grond en kan niet opstaan. Een vrouw komt me helpen en even later ook mijn skileraar. Maar waar ben jij? Ben jij gewoon de skilift ingegaan? Waar zijn je pistemanieren?

Op de sneeuwscooter verlaat ik de piste. In het ziekenhuis blijken mijn knieband en kruisband gescheurd. Ik krijg een brace en bloedverdunners. Bye, bye skivakantie. Vol goede moed maak ik mijn vakantie af. Mijn familie is geschrokken, maar ik krijg iedereen weer op de ski’s. Iemand moet toch genieten van de heerlijke sneeuw en zon. Ik kan niet wachten tot ik zelf weer op de latten kan.

Twee weken later thuis voel ik me wat grieperig wanneer ik naar bed ga. Ik voel me niet beter als ik ’s nachts wakker word. Morgenochtend de huisarts bellen. Kortademig en duizelig word ik wakker. Mijn hartslag is hoog en mijn bloeddruk heel laag. Dit gaat zo niet. Elke keer als ik me beweeg, wordt het zwart voor mijn ogen.

De huisartsassistente is niet gealarmeerd. Ik kan over drie uur langskomen op het spreekuur. Alleen weet ik niet hoe ik uit mijn bed moet komen. Zoute soep en drop, adviseert ze. Wonder boven wonder kom ik aan bij de huisarts. Zij belt direct de ambulance. Met een slakkengang rijden we naar het ziekenhuis. Daar begint het onderzoek. Ik hoor de artsen het nog zeggen: daar zit ie. Een heel groot bloedstolsel midden in mijn longslagaders.

Jij beste skiër kunt er niets aan doen dat ik een bijna fatale complicatie kreeg, waar ik nu een jaar later nog elke dag last van heb. Mijn lijf is nog niet hersteld en ik raakte mijn baan kwijt. Skiën zit er dit jaar niet in. En aan een hersteloperatie van mijn kruisband moet ik nog niet denken. Ik wil dat je weet hoe het met me gaat. Dat je de volgende keer niet weggaat en de moeite neemt om degene die je omver skiet te helpen. Mijn wereld staat op zijn kop en jij bent mij al lang vergeten.