Oud en (niet) wijs

Ouder worden valt niet mee. Vroeger dacht ik altijd dat mijn ouders heilig waren. Dat wil zeggen: ik dacht dat zij de waarheid in pacht hadden, omdat ze veel ouder waren. Ik keek er tegenop. Dit was niet alleen het geval bij mijn ouders, met leraren had ik hetzelfde. ,,Een leraar, die moet wel wijs zijn”, dacht ik dan. Maar nu ik de dertig ben gepasseerd, weet ik dat dit beeld niet klopt.

Wijsheid heeft niets met leeftijd te maken, levenservaring wel. Veel ouderen hebben een drankprobleem. De bejaardentehuizen zitten vol met senioren die teveel drinken. Ik snap het wel. Je bent oud, hebt versleten heupen, een kunstgebit en denkt: wat kan mij het verrotten, ik neem nog een slok. Als het leven voelt alsof je niets meer te verliezen hebt, waarom dan nog gezond doen? Ik snap het, maar het blijft dom – wat voor reden je er ook voor aandraagt. Als wijsheid met de jaren komt, dan is het op z’n zachtst gezegd vreemd dat de oudste groep geen voorbeeld is voor de rest. En nu hebben we het alleen nog maar over alcoholgebruik.

Als je 31 bent, is het raar om te zien dat er mensen van achttien zijn die mogen stemmen. Raar, want: wat weet een 18-jarige nou? Wat heeft die van de wereld gezien? Dit jaar worden er mensen achttien die er nog niet waren ten tijde van 9/11 (2001). Als ik daaraan denk voel ik me oud, want ik kan me die dinsdag nog wel herinneren. Vrij goed zelfs. Ik weet waar ik was, wat ik deed.

Het moeilijkste is om jonge mensen serieus te nemen. Mensen op tv, op de radio, in de supermarkt. Mensen van achttien hebben ook een mening, die ze soms delen. We worden geacht die mening serieus te nemen, maar het maakt me eerder cynisch. Dan denk ik terug aan de tijd dat ik zelf achttien was, en hoe ik toen in het leven stond. Laat ik eerlijk zijn: ik wist niks. Of in ieder geval, verrekte weinig.

Toch schreef ik ook toen soms stukjes op een blog. Commentaren op gebeurtenissen in de wereld. Ik kwakte mijn mening op papier over van alles en nog wat – maar ik wist niks, met de kennis van nu. Hoe zou het voelen om negentig te zijn, en dagelijks in een bejaardentehuis likeurtjes achterover te slaan? Hoe zou het voelen om op iedereen neer te kijken?

Over negenenvijftig jaar laat ik het je weten.