Maatneemland

Dit land is zó klein, dat we alles en iedereen de maat kunnen nemen. Wie in de Verenigde Staten vraagt hoever het rijden is naar een bepaalde plaats, krijgt niet het aantal af te leggen mijlen te horen, maar uren. Ik was in Zuid-Afrika, in het Krügerpark, om de Big Five te schieten, fotografisch, en ik berekende dat de dieren met 19.485 km2 zo’n 46 procent van de oppervlakte van ons land tot hun beschikking hebben. Die lachen zich een kriek om de collega’s in de Oostvaardersplassen.

Onze kleine ruimte vertaalt zich naar de heersende mentaliteit: perspectief blijkt vaak erg beperkt. Een belangrijke oorzaak is de betutteling door de overheid. Die is zo ver doorgevoerd, dat we het niet meer door hebben. Velen zijn niet meer in staat om, buiten de kijkdoos, een kritische noot te kraken.

Huiver mee. Echte pubers lappen, uit hoofde van hun rol, de tenenkrommende NIX-campagne aan hun laars. Het ‘Kinderpardon’, een semantische aanval op elk menselijk hart, blijkt kil politiek wisselgeld. Iedere burger zou zichzelf moreel aansprakelijk moeten houden voor zijn handelen. Voelen uitzettende ambtenaren een bepaalde historische connectie als ze op de deur kloppen van een doodsbang gezin?

Beroerd word ik van dat eindeloze gezever over eten en humaan slachten. Dat raakt de kern: humaan betekent ‘menslievend’, niet dierlievend.

Dan hebben we het nog niet eens over de hoererende grabbelton van milieu en klimaat. Daar kan alles, te pas en te onpas, in en uit. Denk verder, door, binnendoor! Leefde Bart Huges nog maar.