Maaltijdenautomaat

Sinds ik aan de Vrije Universiteit in Amsterdam studeer en dagelijks na mijn treinrit vanuit Zwolle over de zuidas naar de campus loop, is er altijd wel iets wat mij als rasechte oosterling opvalt en wat kennelijk voor mijn Amsterdamse studiegenoten al doodnormaal is.

Zo maakte ik kennis met de zelfscan-kassa al ver voordat mijn supermarkt om de hoek dat ook kreeg, leerde ik dat er veel meer varianten op koffie zijn dan enkel zwart, melk of suiker en maakte ik kennis met honderd soorten salades met ingrediënten waarvan ik de naam moeilijk kan uitspreken.

Maar toen ik afgelopen week na een avondcollege nog even gauw de Albert Heijn in dook om een ham-kaas-croissantje te scoren, viel mijn mond toch wel open van verbazing. Direct naast de ingang van de winkel stond een heuse maaltijdenautomaat. Met keuze uit een tiental (vegetarische) salades, smoothies en sapjes hoef je enkel maar snel een nummertje in te toetsen en contactloos te betalen en je plastic groene lepel wordt er direct bijgeleverd.

Nog onder de indruk van deze hippe ervaring liep ik over de zuidas (zonder croissantje) verder naar het station. Onderweg viel het me op dat de verlichting in de kantoorgebouwen nog allemaal aan waren en dat iedereen duidelijk zichtbaar aan het werk was. Een enkeling had een lege saladebak op z’n bureau staan terwijl er fanatiek getypt of overlegd werd. Daarnaast was op de begane grond van veel kantoorgebouwen een sportschool gevestigd, waar veel afgetrainde zakenlui met strak gekamde haren vol wax zich de benen uit het lijf liepen op een loopband, terwijl andere zakenmensen weer strak in pak naar buiten liepen om verder te werken.

Op de universiteit wordt mij voorgeschoteld dat ik succesvol kan worden door maar hard te werken, veel te sporten en gezond te eten. Maar in de trein kon ik er niet aan ontkomen om mijzelf de vraag te stellen of ik dan wel ‘succesvol’ wil worden. Wat is succes als ik blijkbaar niet eens maar fatsoenlijk de tijd heb om een maaltijd uit te zoeken, laat staan te koken. Waarom ontlenen we tegenwoordig status aan hoe druk we zijn en hoeveel we wel niet kunnen doen op een dag?

Terug in Zwolle kook ik een goede pasta, trek een biertje open en voer de rest van de avond helemaal niks uit. Voor mij voorlopig geen groots meeslepend leven, en zeker geen maaltijdenautomaat.