Groenteboeren als buren

Burendag, de dag dat iedereen het contact met zijn of haar buren viert. Af en toe een bakkie koffie kunnen pakken, de vissen eten geven of een koekje pakken als die van jou op zijn, is zo nu en dan wel fijn en gezellig.

Het is me al zo vaak overkomen, ik ben pannenkoeken aan het maken en ik kom erachter dat ik 1 ei te kort kom. Ik ga dan naar mijn buren en vraag ze vriendelijk of zij misschien een ei hebben, dan kan ik verder bakken. Of dat er een pakketje bezorgd wordt, maar op dat moment is er niemand thuis. Dan kunnen mijn buren wat mij betreft een Nobelprijs winnen. Hoe vaak ik wel niet het welbekende witte briefje op mijn mat heb zien liggen, is niet meer op 1 hand te tellen.

Kortom, die lieve buren wat moet je zonder ze?

Elke avond, 12 jaar lang geniet ik hoe mijn buren aan het oefenen zijn voor de markt op zaterdag. Het aantal decibellen dat ze bereiken kan misschien wel een record worden. “NEE KYRA, IK BEN AAN DE BEURT!” of “MAMA, WIL JE DRINKEN PAKKEN!?” is hetgeen dat ik het vaakst hoor. En het leuke is dat ik daarna iemand hoor schreeuwen “BENTHE, JE SCHREEUWT!”. Dan hoor ik Kyra de trap op stampen. Ik kan precies horen waar ze loopt op de trap. Zouden ze dat ook bij ons zo horen? Kyra is een oude vriendin van me. We waren elke dag bij elkaar en nu? Als ik haar nu tegen kom keert ze d’r kop naar me om. Het lijkt wel alsof ze elke dag ongesteld is.

Puntje bij paaltje: Als ik de mogelijkheid heb om mijn buren achter te laten bij een zombie apocalyps, zou ik me dat geen twee keer laten vragen. Elke dag hoop ik weer dat het ‘Te koop’ bordje voor de deur van mijn buren staat.