Gedichtje van een slechte dichter

Wat als je je thuis, niet thuis voelt. Wat je ook doet en welke kant je ook gaat je ondervindt meer weerstand dan je ruggengraat. Het gevoel hebben dat je niks goed kan doen, en niks doet voor de kost, nee je hebt geen poen. Geen studie of werk, bijna nooit te vinden in de moskee, nee je voelt je niet sterk.

Gedachtes dat iedereen beter af is zonder jou en jezelf van kant willen maken zijn tegenwoordig dagelijks kost. Je voelt je uitgekotst. Het liefst wil ik nu gewoon ver weg van hier, naar een mooi strand met een beetje plezier.

Breng me naar een ver land, het liefst 1 met veel zand, ja ik smacht naar wat zon zee en strand. Weg van alle stress en negativiteit. Lekker weg van hier, het hoeft niet uitgebreid.

Dan kom je weer midden in een ruzie. Tijd om je weer af te zonderen. Even luisteren naar wat muziek iedereen mag even opdonderen. Eventjes niks horen, nee niemand die jou hoeft te storen. Je laadt jezelf weer op, doet je masker weer op en lachen maar. Nee het is niet raar, het is de gewoonste zaak. Blijven lachen moet je, blijven zeggen tegen je zelf dat het wel goed komt. En zo ga je weer een nacht zonder slaap tegemoet. Op naar een nieuwe dag. Same shit different day is the perfect way to explain every day..