Ga jij maar eens met een depressive moeder wonen

Iedere dag moet ik voorzichtig zijn. Met hoe ik er bij loop, wat ik zeg, wat ik wil, wat ik doe; je kunt het zo gek niet bedenken. Mijn voorzichtigheid komt voort uit de simpele gedachte: ‘Hoe zal mijn moeder hierop reageren?’

Het maakt totaal niet uit hoe oud ik ben. Of dat ik degene ben die brood op de plank brengt. Of dat ik nota bene zelf angststoornis heb. Nee, in dit huis gaat het om mijn moeder en haar depressie en de afschuwelijke moodswings die het met zich meebrengt. En o wee, als ik ook maar iets doe dat haar depressie verergert.

Ik merk dat het reservoir van begrip en geduld wel erg leeg begint te raken. Op het moment dat mijn moeder om zich heen slaat met woede-uitbarstingen, verwijten en eeuwige schuld, begin ik nu zelf donkere wolken te zien. Gedachten waar je nogal vraagtekens bij gaat zetten. De depressie van mijn moeder is er niet een van alleen hopeloosheid en/of schuldgevoel. Het is er eentje van oude woede jegens familie, haat naar haar eigen moeder vanwege alle mishandelingen en de schreeuw om gerechtigheid. Daarnaast voelt het voor haar alsof ik juist eerder een last dan een lust ben.

Het verlies van haar baan, de omgang met haar moeder, de pijn die haar ex-man haar heeft aangedaan…er zijn te veel factoren die hebben bijgedragen aan hoe ze nu is. En ik kan het niet meer fixen. Rot op met je ‘zelfredzaamheid’ en god weet ik het. De omstanders in mijn omgeving wijzen de vinger naar mij en verwachten dat ik alles voor mijn moeder doe, maar ik moet ook nog de perfecte dochter zijn.

,,Zorg goed voor je moeder en wees tolerant voor haar, maar ik vind ook dat je een andere baan moet vinden en er even een cursus bij moet doen. En waneer ga je je Master opleiding halen?”

Wat dacht je van wat IK nou eigenlijk wil? Niemand die het vraagt. Ik weet wel dat ik nooit toestemming heb gegeven om pispaaltje te zijn, maar ondertussen ben ik er wel cum laude voor geslaagd.

Depressie is een monster, een afschuwelijk monster dat je wereldbeeld compleet verwerpt en er iets verschrikkelijks voor in de plaats gooit. In dit geval narcisme en onvrede. Met eindeloze situaties die ik niet eens kan benoemen. Mijn moeders depressie doet haar denken dat juist ik haar grootste vijand ben. Dat ik hier de parasiet ben die al haar geluk opzuigt. En mijn ‘favoriet’, dat ik verweten word van liegen en verzinsels.

Ooit wist ik dat het alleen maar haar depressie was die haar zo liet denken. Nu lijkt het eerder alsof de twee zijn samengesmolten.