Dokterswachtkamer

Ik heb een afspraak bij de huisarts voor een bevolkingsonderzoek wat volgens mij geen enkele vrouw leuk vindt maar wat wel een goed doel dient en waarvan ik dan ook dankbaar gebruik maak. Je weet tenslotte nooit…
Wanneer ik in de wachtkamer zit komt er een jonge moeder met haar zoontje binnen. Ik schat het ventje op een jaar of 5. Sportschoenen, spijkerbroek, blond koppie en een brilletje.
“Mag ik mijn schoenen uit mama?” “Nee die hou je aan en loop door” is haar reactie terwijl zij hem in zijn nek verder naar binnen duwt.
Ze neemt plaats, telefoon in haar hand en heeft vervolgens alleen nog maar aandacht daar voor.
Het jochie speelt met een soort verkeersbord wat aan de muur hangt en lacht wanneer de treintjes ondersteboven hangen. “Kijk mama, grappig hè ze vallen er niet uit maar ze hangen wel op hun kop”. Moeders reageert niet, verdiept als zij is in haar telefoon.
Het knulletje speelt met een ander iets, poppetjes waarmee je hoofd, middenlijf en benen kan combineren en heeft de grootste pret. “Ik heb een meisje met oranje haar en een gestreepte trui en spijkerbroek gemaakt mama, leuk hè mama? Mama…?”
Mama kijkt op noch om en ineens vraag ik mij af of ik vroeger in de tijd dat mijn eigen jongens nog klein waren en er nog geen sprake van mobiele telefoons waren, ook zo zou zijn geweest. Zou ik me zo hebben kunnen verliezen in social media terwijl ik met mijn kind in de wachtkamer van een dokter zou zitten? Zou ik nul aandacht voor hem hebben gehad terwijl hij zo lief aan het spelen was?
Ik kan het me nauwelijks voorstellen want ik was en ben nog steeds stapelgek op die twee inmiddels jonge mannen en luister graag naar hun verhalen. Geniet wanneer zij er zijn.
Maar, eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat ik nu wel behoorlijk bezig kan zijn met mijn telefoon. Facebook, whatsapp, spelletjes, etc.
Ik word binnen geroepen en het onderzoek vindt plaats. Beetje jammer dat deze vrouwelijke arts in opleiding de eendenbek niet voorverwarmd want zij zou toch moeten weten dat het onderzoek op zich al vervelend genoeg is, zonder dat je een stuk koud staal aan den lijve moet ondervinden.
Ik denk dat ik het maar eens op social media zet…wellicht dat er moeders zijn die zich hierin herken