De perfecte selfie

‘Hallo, kunt u een selfie van ons maken?’

Er wordt wat gelachen en, schoorvoetend, een foto van ons gemaakt. Want waarom heb ik geen selfiestick zodat ik, net als iedereen, net kan doen alsof iemand anders deze foto maakte zonder daar mijn medemens mee lastig te vallen? Of maak je die foto anders zonder zo’n stick?

Het idee dat er iemand, ook al is het iemand die ik niet ken, het ook de moeite waard vindt om mijn gezelschap en mij samen te vereeuwigen, is heel fijn. Dat zo iemand dan zegt: ‘Ja, jullie staan er leuk op!’ of: ‘Wat een mooi plaatje’ of zoiets onbenulligs.

Daarnet zag ik er weer één, een kiekje van iemand met gesloten ogen, genietend van het zonnetje. De afbeelding laat zien dat diegene alleen, eenzaam en verlaten, met een dikke vette gemaakte glimlach ligt te genieten van het zonnetje. Want ja, dat zonnetje hè, dat maakt wat los. Oh wat een heerlijkheid, het zonnetje verbroedert. Kijk hoe ik lig te genieten, ik ga er zelfs door glimlachen. De kin iets omhoog zodat de tand des tijds wat verdoezeld wordt. De oogschaduw precies goed in beeld, een bijna erotische glimlach met precies genoeg tand en niet te veel tandvlees. De opgeheven arm is net niet in beeld. Het ziet er heel natuurlijk uit. Alsof er net iemand langskwam en dacht, oh wauw, die ziet er goed uit, daar ga ik even een foto van maken! Alsof er geen ettelijke pogingen vooraf zijn gegaan aan het mikken voordat dit effect werd behaald.

We weten dit allemaal, maar zeggen toch dat ze er zo mooi opstaat, zo jong nog, en wat een lekker weer het is, dat je ook geniet, of dat je nog aan het werk bent maar straks …

Ergens in Engeland, waar ik op vakantie ben, zit een enorme Aziatische familie klaar voor de foto. Neef Chan, de amateurfotograaf, heeft net op het knopje van zijn fototoestel gedrukt en haast zich om zich een plaatsje te verwerven tussen de rest van de familie, waarmee hij vereeuwigd wil worden. Ik zie het aan vanaf de betonnen toeristenbank waarop ik van het zonnetje en mijn fish and chips zit te genieten en ren als een dolle naar de familie, positioneer me achter het achterste zwarte schaap met een grote glimlach en een dikke duim omhoog. Dit was vijftien jaar geleden. Opa en oma Chan vragen zich nog steeds af wie die niet-Aziatische vrouw op de foto toch is.