Beste journalist

Na een gesprek bij het UWV ben ik van slag. Ik ben het er niet mee eens hoe ik daar behandeld werd. Alsof ik me niet iedere dag voor 110% inzet om iets van het leven te maken. Echt wel.

Het moet er uit op Twitter. Als ik iets niet oké vind, moet ik daar wat mee. Tweets over het UWV roepen altijd veel reacties op. Het brengt van alles naar boven. Woede en angst voornamelijk. Het onderwerp leeft. Daarom werd ik benaderd door een journalist van EenVandaag of ik mijn verhaal wilde doen over de negatieve benadering van Wajongers door het UWV. Mijn hypergevoelige stresssysteem: waaahhh, wat te doen?!

Voordelen van meedoen zijn begrip krijgen voor Wajongers en aan het licht krijgen dat wij veel willen, zolang we er niet zieker van worden en dat de huidige methode van het UWV averechts werkt. Denk aan geen maatwerk, te weinig kennis van ziekte, gezondheid en herstel. Ik was alle mogelijke vragen van de journalist alvast aan het beantwoorden en had al een heel boek geschreven in mijn hoofd.

Maar ik was ook bang voor een UWV-politie die informatie zou kunnen misbruiken. ‘Ze kan op tv, dan kan ze ook dit en dat.’ Terwijl ze niet zien wat het me achter de schermen kost: maanden angst, stress en overprikkeling. Ik wist dat het me veel energie zou gaan kosten, maar ik en mijn strijdlust.. Dus wilde ik ‘ja’ zeggen.

Tot de journalist zijn belafspraak steeds niet nakwam, terwijl ik gezegd had dat bellen lastig is voor me. Tot hij maar niet reageerde op mails. Het was hectisch, zei hij. Ik wist dus niet hoe verder – en onduidelijkheid en ik gaan niet samen. Dus besloot ik voor mijn eigen rust te kiezen in plaats van voor een landelijke missie. Niet op tv dus. Wat een rust.

Toevallig werd ik dezelfde week benaderd door iemand van de Viva voor een interview over autisme. Ik wilde meedoen als ik het interview mocht inzien voor publicatie en legde uit dat mijn verhaal nooit helemaal correct wordt weergegeven door journalisten. Voor hen zijn het misschien details, maar voor mij niet. ‘Ben je al eens geïnterviewd dan?’ Toen ik vertelde dat ik voor de Cosmopolitan geïnterviewd was over eenzaamheid, hoefden ze me niet meer. ‘Sorry.’

Al met al ben ik er klaar mee om als Wajonger gebruikt te worden voor een goed verhaal, zonder te beseffen hoe heftig het is om in een tijdschrift te staan. Laat staan op tv te komen. Het is niet oké om mensen zo makkelijk te benaderen, alsof je niet iets kostbaars van ze vraagt. Ons verhaal is kwetsbaar en veel meer waard.