Van zandbak naar speeltuin

In de wachtkamer bij de psycholoog bestel ik gauw nog even een bos bloemen voor haar. Het is de laatste keer dat ik haar ga zien.

Eenmaal binnen vertel ik kort over de afgelopen weken. Eigenlijk niets bijzonders. Geen gekke dingen. Gewoon het alledaagse. En ik kan het aan. Ik kan er mee omgaan. ‘Wat mooi!’, zegt de psycholoog. De tijd vliegt. Ik krijg een kaart, meerdere pluimen en complimenten waar ik enkel ‘dankjewel’ op weet te antwoorden.

En dan is het tijd. Ik geef haar voor de laatste keer een hand en vertrek. Ik ben me heel bewust van de gebeurtenis. In de auto voel ik de brok in mijn keel. Nu moet ik alleen. En nog meer; wat ga ik haar missen. Er vallen wat tranen en ik accepteer ze. Ze heeft een jaar lang zó dichtbij me gestaan, dat is nu voorbij. En ik heb zoveel van haar mogen leren.

Een jaar geleden was mijn leven een zandbak. Leeg, grijs. Depressief en met suïcidale gedachtes. Toen ik hulp kreeg, stelden we een plan op. Hoe ik van die zandbak een hele gave speeltuin ging maken.

Stelt u zich voor: Een schommel. Een wip. Een verkeersplein met fiets. En bovenal ballonnen en veel confetti. Best leuk, toch?

Het verkeersplein hebben we als eerste gebouwd, zodat ik kon leren fietsen. Met zijwieltjes eerst. Een stoplicht om aan te geven hoe mijn gemoedstoestand is. Een schommel om te leren balanceren en begrijpen dat schommeling in het leven normaal is.

De wip staat voor plussen en minnen die kunnen balanceren, of soms uit balans zijn.

Ballonnen en confetti zijn andere woorden voor een interventiemoment als het stoplicht op oranje of rood dreigt te gaan.

Mijn depressie is een gevecht geweest. Met hulp van de psycholoog (mijn zijwieltjes) heb ik weer leren fietsen. En nu, nu fiets ik alleen. De zijwieltjes zijn er afgegaan – het moment dat ik de laatste keer vertrok bij de psycholoog.

Maar wat als ik val? In het leven kunnen we niet alleen maar fietsen. Iedereen valt wel eens. Er is geen manier om te leren hoe je niet meer valt. Wel een manier om te leren opstaan.

Ik heb leren opstaan.

Aan het einde van de middag ontvang ik een e-mail van de bloemist dat de bloemen bezorgd zijn. Ik lees nog een keer het kaartje dat ik erbij heb laten doen en glimlach.

Lessons for a lifetime. Dankjewel!