Puur OV

9292: Het is 9 minuten lopen naar je bushalte. Ik open de route 11 minuten voor vertrek en zie dat ik mij op een zeer afwijkende plek bevind dan waar de route start. Snel wandelen dus. Bus gemist.

Eenmaal in de volgende bus open ik opnieuw de app om te kijken welke trein ik het beste kan pakken. De sprinter naar Hoorn en dan overstappen in Alkmaar naar Schagen. Deze vreemde route heeft NS bedacht vanwege de sneeuw. Ik kijk naar buiten. Nergens ligt een vlok. Ik schat de kans dat ik een chocoladevlok ergens op de grond aantref groter in, dan dat ik een ijskoude trein-afremmende sneeuwvlok op de grond zie liggen.

Ik besluit de 25 minuten die ik moet wachten te besteden aan een veel te overpriced chai tea latte van de Starbucks. 17 minuten lang voel ik mij een zakenvrouw genaamd Cate-Julie die van elk wachtmoment gebruik maakt om te werken aan haar carrière. Ze drinkt chai latte omdat ze het lekker vindt, maar kiest voor de soja variant, omdat ze denkt dat het duurzaam is. Terwijl ze weet dat ze nu bijdraagt aan de verwoesting van de, door chimpansees geliefde, oerwouden. Cate-Julie transformeert in Gaülli wanneer ze de tijd in de gaten heeft. Ze snelt zich naar het door 9292 aangeraden spoor.

Daar aangekomen rijdt er helemaal geen trein naar Hoorn. Op het digitale bord zie ik dat er een trein richting Den Helder rijdt om 11.45 uur. Ik kijk naar de tijd: 11.45 uur. Kak. ,,Welke trein moet ik hebben?”, vraag ik een stationsinformant.
,,Ja, je had díe moeten hebben.”
,,Bedankt voor deze informatie”, denk ik. Ik vertel haar wat 9292 mij adviseert. ,,Tja, 9292”, zegt ze.

Ik vond zelf dat ik mij redelijk vrolijk hield na al dat onnodige gehannes van het OV, maar haar opmerking kietelt aan mijn irritatie-kwab. ,,Ik ga toch niet alle apps op mijn telefoon bekijken als ik er al één heb waarvan ik denk dat die het doet?”, snauw ik naar haar. Terecht, vind ik zelf. Haastend vloek ik nog wat onderweg naar het juiste perron.

Ik houd van het OV. Het zijn ‘echte’ plekken, mensen zijn zichzelf. In de trein verberg je niet dat je zenuwachtig bent voor je date; pas als je uitstapt en wanneer je na een lange dag werk op de tram stapt, hoef je niet meer nep te glimlachen naar irritante klanten. Wanneer je een glimlach krijgt in het OV is hij gemeend. Dat soort kleine momentjes zijn voor mij onwijs inspiratievol.

Lees mij nu bijvoorbeeld mijn schrijven. Ik zou dit zo kunnen opsturen naar de Metro-krant en mij voor een week een volwaardige columniste kunnen noemen. Misschien doe ik dat wel.