JUF JOKE (Moeilijke tijden – deel 2)

Na het overlijden van Frank was de hele school uit balans en straalde verdriet uit. We deden ons best, maar iedereen had het moeilijk.
Ik verdeelde mijn tijd:
-‘s Morgens ging ik naar school.
Het zou op zijn minst wat pijn verzachten als alles administratief door kon gaan. En…waar Frank zo zijn best voor had gedaan, mocht niet in de soep lopen, vond ik.
-‘s Middags was ik in het verpleeghuis.
Met man ging het steeds slechter.
Nog geen maand na het grootse afscheid van Frank in de Nicolaïkerk, overleed ook mijn man.

Op wankele benen ging ik na de grote vakantie het nieuwe schooljaar tegemoet.
Ik herinnerde me dat Frank een keer zijn zorgen had geuit om het leerlingenaantal. Maar nu, in september, had het Bestuur meegedeeld dat het aantal zorgwekkend was, maar dat het geen reden was voor sluiting. Dit zou opgevangen worden binnen de Stichting Primair Onderwijs.

We waren allemaal ontzet toen er in december een grote krantenkop in het Utrechts Nieuwsblad verscheen met de woorden:
‘GEEN TOEKOMST VOOR DE JAN NIEUWENHUYZENSCHOOL’
gevolgd door mededeling:
…Ondanks dat er hard gewerkt is door het team, gaat de kwaliteit van het onderwijs achteruit. Wij willen geen sterfhuisconstructie en zijn daarom tot dit drastische besluit gekomen…’

Ik hoorde in de wandelgangen dat onze school in geen jaren een ‘zwakke school’-status had gehad.
ZELFS HET LAATSTE MOEILIJKE SCHOOLJAAR werd met gebak gevierd omdat we aan de norm voldeden!
Er was dus HELEMAAL GEEN REDEN om te zeggen dat de kwaliteit van het onderwijs achteruit ging! Dit verdiende niemand!
Achter de schermen werd weer hard gewerkt om onze status van jaren te bewijzen.
Ook de moeders vochten om de school te behouden. Ze deden hun best om het aantal leerlingen te vermeerderen. Ze startten een petitie en gingen in optocht naar de Raad, compleet met spandoeken en leuzen.
Kinderen schreeuwden: ‘Wie is de school? Wij zijn de school!’

Enkele ouders waren ervan overtuigd dat onze school financieel de eigen broek kon ophouden en maakten berekeningen om dat te onderbouwen.
Zij organiseerden een bijeenkomst om alle ouders uit te leggen hoe de zaak ervoor stond.
Een dag vóór de bijeenkomst, ontving ik van hen een grote enveloppe met indrukwekkende verslagen en berekeningen. Ik was zéér onder de indruk van al het werk dat ze verzet hadden, hun bevindingen en hun enthousiasme.
Het mocht niet baten. De SPO bleef bij het besluit om de school te sluiten.
Joke van Zijl