Het hokje is te klein

De redelijk gezette dame op de scooter, waar je de wielen nog net van kan zien, is er niets bij. Het hokje waar ik in geduwd word, past gewoon niet. Sterker nog, hij is er niet.

We kennen het allemaal, de diagnoses, labels hokjes, en de vooroordelen. Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Anouk Spiegelenberg. Ik heb vijf diagnoses, een dozijn labels, nog geen hokje en een bijbel vol vooroordelen, die ik langs heb horen komen. Als het aan mij ligt, ben ik Anouk met een extra uitbundige gedachtegang, een bijzondere kijk op de wereld, nogal luidruchtig en helemaal mijzelf.

Het luidruchtige gedeelte komt niet door de subtiele manier van de trap af denderen, maar ik heb Gilles de la Tourette. Ja daar ging je! Het eerste vooroordeel, ik zie je denken: ‘Scheld jij dan?’
Nee niet echt. Alleen op de momenten dat ik mijn hoofd weer stoot aan de balk in mijn kamer, die er al zat voordat ik hier überhaupt kwam wonen.
Ondanks dat voel ik me op sommige dagen nog steeds een bezienswaardigheid in het sprookjesbos van de Efteling; min het sprookjesgedeelte.

In mijn omgeving hoor ik het steeds vaker. Vroege schoolverlaters, depressieve tieners en volwassenen met een burn-out. Veel mensen die niet zo goed in het gebruikelijke hokje van de maatschappij passen. Het lijkt ook net of de hokjes tegenwoordig verdeeld zijn in twee hoofdhokken. In hoofdhok één passen de prima functionerende, gemiddelde tot bovengemiddelde burger. In hoofdhok twee horen de mensen die regelmatig te maken krijgen met een innerlijke foutmelding en die de harde hand van de maatschappij krijgen.

Voor mijn ogen zie ik gebeuren hoe mensen bezwijken onder de druk van de maatschappij. Op een gegeven moment hollen we nog op onze tenen mee met de gebruikelijke trein. Tot dat onze voeten het begeven en we een tijd lang verlamt op het perron blijven liggen en zien hoe de gebruikelijke trein steeds verder weg raakt. Als je een goede baan hebt, een gezin, een mooie auto en een eigen woning, dan heb je het gemaakt. Gefeliciteerd: je hebt een comfortabele stoel in de gebruikelijke trein.

Ik hoop dat we ooit de gebruikelijke trein wegdoen. En met zijn allen de boot nemen. Waar het geen taboe is als je kopje onder gaat. Waar er een reddingsboei naar je toe wordt gegooid, zonder je te hoeven schamen als je deze aangrijpt. En dat we het accepteren dat de golven soms wat ruiger kunnen zijn.