Goede voornemens: wie houd je voor de gek!

Het is 6 uur in de ochtend, als ik gewekt word door een verdwaalde vuurwerkpijl en wakker wordt met een uitgedroogde mond.

Ongeveer 2 weken geleden escorteerde ik nog een fles champagne richting mijn lippen. In tegenstelling tot de standaard huiswijn, die nooit wat te vieren had. Een revolutie van harde knallen gijzelde de nacht, en een optreden van mooie lichtflitsen deden moeite elkaar te overtreffen.

Overal ter wereld is er feest. 2019 is geboren. 2018 klopten we als stof van onze schouders en vertrapte het onder onze voeten alsof het er nooit geweest was.

Tussen de oliebollen en vuurwerk door, beloofden we elkaar heel wat mooie gedachtes, vol overtuiging. Maar meestal komen ze niet ver…die goede voornemens. Nog voordat ze over onze tongen rollen, sneuvelen ze in de afgrond van onze eigen illusies. Of houden zich wanhopig vast aan allerlei excuses om er zo onschuldig mogelijk mee weg te komen.

Misschien moeten we er gewoon voor uit komen, dat het verlangen erna groter is dan de wilskracht, die net niet sterk genoeg is om de tralies open te breken van de gevangenis die we ‘slechte gewoonten’ noemen. Want die laatste sigaret in je mond, kan maar moeilijk afscheid nemen van je lippen. En de gedachte aan een sportschool bezorgt meer zweetdruppels, dan het werkelijk optillen van je veel te luie voeten op de loopband die 365 dagen heeft staan wachten, om jou 10 minuten te zien uitsloven. En een dikke vette hamburger straalt toch veel meer levenslust uit dan een zak sla met een biologisch stukje tomaat erop.

Waarom zouden we het hele jaar door in de startblokken moeten staan, wachtend op het schot van exploderende kurken, om onze beloftes te zien struikelen? Dat is als een slechte film met een voorspelbaar einde.

Laten we eerlijk zijn: we hebben geen nieuw jaar nodig om onszelf een hoop te doen toezeggen. Wat we nodig hebben, is een shot zelfvertrouwen, om te geloven in onszelf.
En een injectie doorzettingsvermogen om de toekomst trots te maken. Maar laat ons maar even in de waan en het nieuwe jaar wiegen in onze armen. Het brengt de mensheid samen en geeft ons hoop dat ons doet leven.