Een laagje witte hoop

Een laagje wit bedekt het Nederlandse poollandschap.
Een land waar ik soms niets van snap.
Het is soms heel warm, dan weer koud, soms motregen of een winterzon.
Het wisselt zich af als dag en nacht.
En hoe de pijl ook schiet, ik wikkel me in mijn lot en berust me in wat de dag bracht.

De sneeuw bedekt de aarde als hoop en zegen.
Daarom zal ik de hoop niet opgeven.
Zolang de jaargetijden zich blijven afwisselen is er hoop op leven.
Soms heel warm, dan weer koud, soms motregen en een winterzon.

Met elk seizoen en weertype denk ik altijd:
Wat een prachtige onuitputtelijke bron.
En hoop zal ik, net als de sneeuwvlokken die vallen, hebben tot mijn eindstation.