Vooruitzicht voor een moordenaar

Ik zag laats een aflevering van een serie op Netflix genaamd: I am a killer. Vol afschuw zag ik een gedetineerde die met een glimlach vertelde hoe hij een pedofiel wurgde om in Death Row (de dodencel) te eindigen. Hoe deze moordenaar het vertelde was het bijna alsof hij afstudeerde tot chirurg. Naarmate ik deze aflevering bekeek veranderde mijn beeld over deze man. Zijn eerste 16 jaar beleefde hij een afgrijselijke jeugd, hij had nooit liefde gekend. Zijn ouders die beide alcoholist en drugsverslaafd waren hadden hem nooit begeleid of opgevoed. Al op 12 jarige leeftijd werd hij aangehouden voor diefstal en hierna volgde een reeks aan criminaliteit en wangedrag. Ook binnen de gevangenismuren was hij een verschrikking, ik kan met zekerheid zeggen dat hij wel een monster leek. Een dier wil ik hem niet noemen omdat zelfs een dier enige barmhartigheid heeft. Hij raakte betrokken bij rellen, gevechten, steekpartijen en was continue boos en gaf alles en iedereen de schuld. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk heeft hij 20 jaar in de isoleercel doorgebracht omdat hij zo onhandelbaar was. De bewaarders zagen hem als ongedierte verteld hij en dit wilde hij niet meer. Hierdoor besloot hij iemand te doden en toen er in zijn cel een veroordeelde pedofiel werd geplaats was zijn klus snel geklaard. Het duurde vier minuten om hem te wurgen met een sok en hij had geen spijt. Uiteindelijk bereikte hij met een advocaat zijn doel: Deathrow. Het duurde vier jaar, maar het lukte. In de dodencel kreeg hij voor het eerst contact met zijn neef van moederskant. Hij had nooit familie gekend in zijn hele loopbaan in de gevangenis. Nu voor het eerst begon hij te corresponderen met zijn neef en zijn gezin. Over en weer leerde ze elkaar kennen. Als snel zei de gedetineerde tegen zijn neef:’jij gaat mij ook in de steek laten, maar dit gebeurde niet. Na een jaar zei hij:’ik mag je graag neef en ik hou van je’ weer later zei hij: ik ga mijn gedrag voor altijd verbeteren zodat ik jullie kan blijven zien. En dat gebeurde, hij was niet meer het monster maar transformeerde tot iemand die geliefd was. Hij had nooit liefde of familie gehad of een normaal leven, maar nu had hij iets om naar uit te kijken. Later werd hij weer geïnterviewd en ik zag zeker een voor en na. Dat monster was verdwenen. Nog steeds bezoekt zijn neef en gezin hem en ze zullen bij de executie zijn, samen met zijn advocaat. Ik denk dat liefde hoop geeft. Lets spread love like confetti…