Paniek!

Mijn hart begint veel sneller te kloppen, ik heb het bloedheet, mijn ademhaling is hoog, oppervlakkig en uit ritme. Ik voel mij licht in mijn hoofd en denk dat ik flauwval. Of eigenlijk meer dat ik doodga… Ja, ik weet het zeker, mijn hart stopt er zo vast mee.

Ik hoor hoe de persoon voor mij, mij introduceert. Het maakt het gevoel nog heftiger! Ik moet zo op! “Shit ik weet niet meer wat ik moet zeggen! Ik ben alles kwijt!”

Ik kijk de zaal rond. Ik zie allemaal ondernemers, een man op leeftijd in pak, trekt mijn aandacht. “Zie mij nou! Moet ik nou andere ondernemers iets gaan bijbrengen?! Ondernemers die al 40 jaar in het vak zitten? Ik sta echt voor schut”. Mijn hart gaat zo snel dat ik denk dat hij er elk moment mee stopt, alles in mijn lijf trilt. Ik wil wegrennen, ik wil mij verstoppen, ik wil dit niet! “Ik ga gewoon weg” denk ik dan. Toch blijf ik. Ik ben er klaar mee! Al jaren raak ik op bepaalde momenten volledig in paniek. “Het moet toch een keer afgelopen zijn”, denk ik dan.

Ik besluit dat ik liever dood neer val op het podium dan dat ik wegren voor mijn angsten. Het publiek klapt voor mij, ik moet op. Ik kijk angstig het publiek rond en weet zeker dat ik niets uit kan brengen als ik daar sta. De hyperventilatie zorgt er voor dat ik niet meer normaal kan praten. Toch loop ik het podium op. Stap voor stap. Daar sta ik, ik kijk het publiek rond. Langzaamaan komen de woorden weer in mijn hoofd. Tot mijn verbazing is mijn paniek weg en voel ik ‘slechts’ zenuwen. Mijn verhaal loopt. Niet zoals ik wilde, maar toch, na elke zin komt weer een nieuwe zin.

Mijn presentatie is voorbij, het publiek klapt enthousiast, vol verbazing en opluchting kijk ik de zaal rond. Na de presentatie spreken meerdere mensen mij aan en vertellen mij dat ze het erg interessant vonden. Ik word gevraagd bij een groepje ondernemers plaats te nemen. De man op leeftijd in pak, zit aan de tafel. Mijn zenuwen zijn helemaal weg en voel mij zekerder dan ooit te voren. De betreffende man zegt “ik vond dat je het heel leuk hebt gedaan, als ik je een cijfer zou moeten geven voor de presentatie zou dat een 8 zijn”. Ik ben in shock! Met een paniekaanval een 8 krijgen?! Ik besef mij dat niemand het door had.

Jaren later, als ik op het podium sta voor mijn groepsles, zegt een vrouw tegen mij. Dat zou ik nooit durven op zo’n podium! Ik denk bij mijzelf “je moest eens weten, ik ben 100 keer doodgegaan voordat ik hier stond".