Juf Joke (moeilijke tijden)

In mijn privéleven moest ik flinke klappen incasseren. Ben, mijn man kreeg een zeer ernstig herseninfarct. Hij kon niets meer en zou, door de intensieve zorg die hij nodig had, nooit meer naar huis kunnen.

’s Zondagsavonds als Ben naar sport keek, maakte ik altijd een weekuitdraai van de laatkomertjes, die mailde ik dan naar school. Na enige tijd deed ik dat weer. Frank mailde me terug: ‘Als je die lijsten stuurt, schrijf dan meteen even hoe het met Ben is. Dan weet ik toch iets!’ Soms schreef ik alleen maar: ‘Frank, het is TE TRIEST voor woorden!’

Toen ik weer een beetje mens was, controleerde ik -vanuit huis-, of alles op school op tijd werd gedaan. Ik vond zojuist deze reactie:
-‘Hallo Joke,
-Bedankt dat je nog steeds even meedenkt.
-De in- en uitschrijvingen heb ik in orde gemaakt.
-De Cito-uitslagen van groep 8 heb ik verwerkt en doorgestuurd
naar BRON.
-Groeten, Frank.
-P.S. De kinderen vragen regelmatig naar je! Ze missen je en
natuurlijk ook je mooie plaatjes!’

Het was een pleister op de wond om te lezen dat er voor mij nog iets anders was dan alle droefenis waarin ik nu zat. Ik miste de vrolijkheid van de kindjes zeer! Een week later ging ik het op school weer proberen. De overblijfadministratie moest nodig bijgewerkt worden.

Met Frank had ik afgesproken dat ik niet over mijn problemen thuis zou praten. Op school wilde ik mijn gedachten op iets anders concentreren. Zo kon ik een paar dagen wennen, voor de Hemelvaartvakantie begon. Het deed me goed. Ik bouwde weer wat kracht op.

Een dag vóórdat de Hemelvaartvakantie teneinde was, logde ik in op school. HET KON NIET WAAR ZIJN! Maar ik las het echt. Frank had OOK een herseninfarct gehad en lag in het ziekenhuis.

Nog geen week later vond ik een briefje op mijn bureau van Toos (de IB). Z.O.Z. stond erop en ik las: ‘Joke, je bent een schat!’

Er hing zo’n bedrukte sfeer op school, dat ik door dit lieve briefje hele angstige vermoedens kreeg. Ik moest in de koffiekamer komen waar het Bestuur aanwezig was en ik kreeg te horen dat Frank aan een tweede herseninfarct was overleden. IK WILDE WEG! WEG!

‘s Avonds belde Monique, lerares van groep 1/2. Ik kon geen gesprek voeren. Ik had niet te stoppen huilbuien. Een foto van Frank stond op een tafel in de hal en dierbare attributen van hem lagen erbij. De vrouw van Frank en zijn twee kinderen, Lisa en Luuk, waren aanwezig toen de leerlingen met een lied afscheid van hem namen. Ik zag twee kleuters elkaar troostend omarmen. Zóóó triest!