Hoop op het Taksimplein

Terwijl ik poseer voor het standbeeld op het Taksimplein in Istanbul komt hij op me af.
Een lange magere jongen met ingevallen ogen, een Syrische vluchteling die mij als een sprankje hoop ziet….hoop op een paar lira’s. Terwijl het me moeite kostte om eindelijk op de foto te gaan, want er zijn meer toeristen op het plein die zichzelf op een plaatje willen vereeuwigen, komt hij net op het moment dat ik eindelijk alleen voor dat beeld sta. Een beeld dat niet lang geleden op de Nederlandse beeldbuis de coupe in Turkije toonde. Allerlei tanks probeerde de mensenmassa’s weg te vagen van de straten rondom het plein. Van dat beeld van toen was niet veel meer over, behalve van die magere jongen voor mij, een nakomeling van de Syrische oorlog, die een sprankje hoop zocht, een sprankje hoop op brood. Hij kwam op een verkeerd moment. Is er een juist moment voor een vluchteling? Ooit verliet hij huis en haard vanwege oorlog en dreiging. Aan zijn ingevallen ogen kon ik zien dat hij het zwaar had. Het was een koude regenachtige avond die bewuste avond, hij droeg een t-shirt en sandalen. Ik probeerde me in te leven, voor de zoveelste keer, maar het lukte niet. Gedurende mijn hele reis in Istanbul werd ik met de Syrische vluchtelingen geconfronteerd en vaak had ik gedoneerd, maar nu niet. Ik vroeg hem aan de kant te gaan omdat ik op de foto wilde. En hoewel hij misschien dacht dat ik niet kon inleven of wilde meeleven wat ik toen zag is voor altijd in mijn geheugen geprent. Het is moeilijk om je huis te verliezen, want eigen huis is goud waard. Misschien had deze jongen zijn hoop gevestigd op het Taksimplein, daar waar alle straatjes druk werden bezocht door toeristen uit de wereld en daar waar het hart van Istanbul klopt. Misschien was ik op dat moment te gefocust op mijn ‘fotoshoot en liet ik hem even aan mij voorbijgaan. Ik ben hem niet vergeten….dat ben ik niet.