2019: weg met dramlendigheid

Het is koud buiten. Rillingen. 2018 loopt naar zijn brrr… exit toe. En bij de grote gebeurtenissen van het jaar vraag ik me af, wat er toch met ons is gebeurd. Die brexit waar ze in Engeland maar niet “uit” komen. Een coming out lijkt moeilijker dan ooit. We voelen ons op de kast gejaagd. De overheid stuurt ons van het kastje naar de muur. We zoeken ons heil in muren en hekken om ons heen. Wat betreft ontevredenheid is het hek van de dam. En ik? Ik voel de behoefte die negativiteit in te dammen.

De enige verbondenheid die nog lijkt te bestaan, zijn zwarte hekjes (op Twitter) en gele hesjes. Voor de rest is het ieder voor zich. We trekken ons terug, slechts vergezeld door een slim glasplaatje van twintig vierkante centimeter, al dan niet met de nodige barsten. Zijn het de spreekwoordelijke barsten van onze bubbels?

Waarom zijn we collectief in onze schulp gekropen? Weten we het verschil niet meer tussen vrijheid en protectionisme? Stelt vrijheid vandaag de dag echt niet meer voor dan tussen vier muren lamlendig bingewatchen onder het genot van thuisbezorgd fastfood? Betreft de vrijheid van meningsuiting alleen die van de eigen mening? Is het gevoel dat de regering niet naar ons luistert een excuus om zelf niet meer naar een ander te luisteren? Misschien ben ik zo’n zwarte piet die het allemaal te zwartgallig ziet, maar ik heb het gevoel dat de hoop op verbetering verder weg is dan ooit. “2018: The Dream Is Over”?

Terwijl het naar mijn idee zoveel beter kan. Bijvoorbeeld door vragen te stellen in plaats van stelling te nemen. Stop eens met altijd maar je eigen gelijk erdoor te drammen; er komt alleen maar "dram-a" van. Er is meer dan die YOUniversiteit. Een mens is meer dan iets om een beschuldigend vingertje naar te wijzen of een negatief labeltje op te plakken. Misschien is die ander wel de sleutel naar de oplossing van jouw problemen. Of van die van ons allemaal, zoals hoe we onze planeet leefbaar kunnen houden. Want de aarde maakt geen onderscheid qua afkomst, nationaliteit, leeftijd of politieke voorkeur. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen en is deze wereld voor alle mensen gemaakt. Zoals in dat nummer "Black Man" (1976) van Stevie Wonder, die geen ogen nodig heeft om visie te hebben.

Misschien klinkt dit alles als zinloos gedram, maar ik hoop desondanks dat die negatieve “dramlendige” cirkel wordt doorbroken. En ik volgend jaar op deze dag kan schrijven: “2019: The Dram Is Over”.