Wie het laatst lacht…, is traag van begrip

Ik vraag u af of u dat ook heeft. Dat je je afvraagt of je het goed hebt verstaan. Zo’n dag dat je zoveel rare dingen hoort dat je aan jezelf gaat twijfelen. Of in ieder geval je eigen gehoor in twijfel trekt. En dat wat je net gehoord hebt beslist moet onthouden, zodat je het iemand anders niet kan onthouden, omdat de verspreking of verhaspeling die je net gehoord hebt tot vreemde associaties leidt.

Zittend op een terras hoorde ik iemand zeggen, tot besluit van haar verhaal, dat ze “iedereen kon aanranden om dat ook te doen”. Het is zo’n samentrekking van ‘aan de hand doen’ en ‘aanraden’, die tot glimlachen aanzet. Zoals onkruid telig kan wieren en je soms het onderdelf spit. Of dat je het koor van de kaffers weet te scheiden. Naast haar zat een vrouw die te kennen gaf dat ze "zich bont en blauw" ergerde aan de zwartepieten discussie. Dat was het startschot voor een reeks overmarsepeinzingen.

Die gingen maar door, want ze haalde het ene spreekwoord na het andere gezegde door elkaar. Zo zei ze, na een lang verhaal waarbij haar onrecht was gedaan en ze geen schadevergoeding kreeg, ‘Nou ja, van een kale kikker kun je niet plukken’. Dat klinkt logisch. En wat betekent dat nou? Wat? Nou, dat ze zingen “zie de maan schijnt door de bomen, makke staartjes wilde gras?”

En of haar vriendin nog wist van die Jomanda uit Tiel. Die blauwe engel, je weet wel, die met dat gezandstraalde water. Dat kon je dan op laten sturen, dat zand. Of dat water. En dan werd je van je kwalen genezen.
Nou zij trapte er niet meer in. Een ezel stoot zich niet twee keer aan de hoeksteen des aanstoots. Ze bleef maar doorratelen, totdat haar vriendin er genoeg van had en verzuchtte dat ze even rust wilde hebben, want ze wilde gewoon even lekker op het terras zitten. En geen gedoe aan haar hoofd. Haar vriendin was beledigd en gooide als uitsmijter er nog uit ‘Nou, krijg ik van jou nou ook al een veer uit de pan?!’
Het was even stil, en toen mokte ze nog even na: “zit ik weer met de gebakken veren…”.

Ik keek maar even op mijn fiets, sprong op mijn horloge en ging huiswaarts. Maar dit heb ik onthouden.

©Cale Columns