Schouwspel

Ik sta bij de Lekdijk, op het pad tussen de uiterwaarden. Kijk naar de steltlopers vlak bij de geul, merk een groep ganzen op, een paar eenden. Langs het slikrandje lopen twee plevieren. Hoewel, dit weet ik niet zeker, mijn vogelkennis schiet tekort. Het licht valt mooi, de beplanting is wonderschoon. Vijfvingerkruid, wilde bertram, waterpeper, slijkgroen volop aanwezig.

Plotseling zie ik een haas rennen, zo hard, hij lijkt te vliegen, af en toe komt hij los van de grond. Een kleine hond rent de haas keihard achterna, ik kijk gefascineerd toe. ‘Victorrr kom hierrr!’ Een vrouw in de verte roept haar hond met klem. Ik hoor de irritatie in haar stem. Victor komt niet en blijft in hetzelfde tempo rennen, de haas achterna. Ik tuur, blijf ze volgen met mijn hand boven mijn ogen, het is een machtig gezicht. De vrouw roept nogmaals. Pas bij de derde keer vertraagt Victor, aarzelt en rent dan toch terug naar zijn baasje. Het is een langharige teckel, zie ik nu. Teckels zijn eigenwijs en vrolijk, hebben veel jachtinstinct weet ik van een vroegere vriendin. Zij en haar teckel waren onafscheidelijk.

Ben geraakt door het schouwspel, draai weer terug naar de Lek, zie twee boten die elkaar passeren, kijk omhoog, een vliegtuig vliegt over. Mijn stemming verandert, ik voel me in de wereld staan. Mijn hoofd vol hersenspinsels, verbleekt bij deze tastbare werkelijkheid. Geen woorden, geen problemen of oplossingen, gewoon een tafereel.

Even later stap ik onze hal binnen, sluit de buitendeur en hoor man tegen zoon zeggen: ‘…De laatste keer was in het Air & Space museum. Er was niets’. Het blijft even stil. Ik doe de kamerdeur open, kom lachend binnen, zie aan zoons gezicht dat de grap doel treft.

Ik ben weer thuis.