Opvoeden

Direct uit mijn werk haal ik mijn zoon op van de buitenschoolse opvang. We reizen dit keer met het openbaar vervoer. Bij de laatste halte stappen we de tram uit. Eigenlijk wilde zoon met de bus naar huis. Met bus 77 om precies te zijn. Bus 77 rijdt echter om het half uur en was net vertrokken. Bus 74 was ook een optie, maar niet vandaag, vond mijn vijfjarige. Hem overtuigen dat we dan beter met de tram konden reizen was een tijdrovende uitdaging geweest, maar niet zonder succes.

Dus staan we uiteindelijk op het perron, klaar om naar huis te lopen. ‘Kom, we gaan deze kant op Maarten’, zeg ik hem. ‘Nee, ik wil die kant op’ wijst zoon.

Ik weet dat ze daar aan het bouwen zijn, er een groot hek voor het winkelcentrum is geplaatst, waardoor we zullen moeten omlopen. Bepakt met mijn rugzak, zijn rugzakje in een hand en een tas met boodschappen in de ander, voel ik hier niet veel voor. ‘Kom, deze kant op, we kunnen daar niet langs. Dan mag jij mijn pasje scannen’. Ik geef hem het pasje.

Moe maakt dom. Hij loopt ermee weg en smijt het op de rails. Ik sla dramatisch een hand voor mijn mond. Zoon rent weg. Wanhopig kijk ik hem na. Theater voor de mensen die in de stilstaande tram zitten en het willen zien.

Plotseling springt er een meisje uit de tram die naar zoon toe holt en hem vasthoudt. Ik ren op een drafje naar hen toe, neem hem van haar over. Het meisje, ik schat haar een jaar of zeventien, springt op de rails en pakt mijn ov-chipkaart. ’Hier mevrouw, alsjeblieft.’ Ze overhandigt me het pasje, klimt soepel op het perron, springt weer in de tram, die kort daarna vertrekt. Verbluft kijk ik haar na. Wat een heldin. Zoon wurmt zich los en rent weer hard weg.

Later, tijdens het koken, probeer ik mijn gevoel van schaamte van me af te roeren. Ik staar in de pan en denk: ‘Wees het moment voor. Moe zijn is geen excuus.’ En ‘Pick your battles’. Wijze woorden over opvoeden, die ik ergens heb gelezen. Ja, lezen is aan mij goed besteed.