Moe van moeten

Het leven bestaat uit wat mij betreft alleen uit moeten. Ieder jaar, iedere dag, ieder uur moet je iets van jezelf, je ouders, je docent, familie of mensen in je omgeving.

Dan eten, douchen, slapen, naar school fietsen, huiswerk, toetsen, appen met je vrienden, familie opzoeken en noem maar op. Je ‘moet-lijst’ heeft geen einde. Alles wordt gepland en is tijdgebonden, ook dag en nacht. Om maar niet te spreken over het gedrag, dat van je verwacht wordt. Je moet lief zijn, niet schreeuwen, beleefd zijn, op tijd zijn.

Soms voel ik het opborrelen en wil ik sommige mensen echt vertellen wat ik van hen vind; flink ruzie maken en dan einde verhaal, klaar. En dan nog iets, op de lagere school, eerst je zwemdiploma halen, dan hard werken voor een goed advies in groep 8, overgaan op het voorgezet onderwijs, studiekeuze straks, rijbewijs halen. De stress lijkt zich op te bouwen. Het stopt nooit, want later als je werkt, dat is bijna net als op school, moet je ook van alles.

Ik wil gewoon juist dat niet doen, wat ik moet doen. Ik wil uitslapen, eten wat ik wil, voor de leuk naar school om vrienden te ontmoeten en leren wat ik leuk vind. Nu tel ik de dagen, verlang naar vakantie en baal als het snel voorbij is. Maar erger is het wanneer ik nog meer stress krijg omdat ik te veel heb lopen chillen en mijn werk niet goed gepland heb.

Ik wil later wel een goede baan, mijn huis betalen, vriendinnen hebben, misschien een gezin en eigenlijk werk doen waar ik voldoening uithaal, maar dan moet ik dus blijven doorgaan. Ik wou dat de periode van baby tot volwassen langer duurde, dat iedereen genoeg tijd had om aan zichzelf te werken en te ontwikkelen. Nu voelt het alsof ik in een rijdende trein zit en de vakanties tussenstations zijn.

Ik droom om de tijd stil te zetten, zodat je niets moet, maar wilt. Er zou overal rust zijn en alles gaat in slow motion. Helaas kan dat alleen in films en zal ik door moeten strijden tot ik oud ben. Voor de duidelijkheid, ik ben niet depressief, mensen hoeven niet denken dat ik zielig ben en met allerlei adviezen komen over hulp zoeken. Want praten helpt niet en ik wil ondanks alles toch wel iets van mijn leven maken, omdat ik het bijvoorbeeld zonde vind om kansen te laten liggen.

Ik hoor jullie denken: ,,Ze zoekt het zelf.” Ja en nee. Ik wilde hier alleen even mijn frustratie kwijt, dat is alles. Nu ik het met jullie gedeeld heb, voelt het voor nu even goed, totdat de volgende "moeten" zich weer aan de horizon vertoont.

Bedankt iedereen voor het meeleven.