Bloemen houden van mensen, mensen van verbloemen.

Ik vraag u af of u dat ook heeft. Dat je zoiets hebt van, hoe zal ik het zeggen, een soort van, dat je vindt, misschien, dat het wel heel erg erop lijkt dat er nogal wat dingen besproken worden die beginnen met ‘dan heb je zoiets van…’. Niet normaal meer. Je zou haast denken dat het rechtuit iets vinden of zeggen wordt gekaapt door een overgevoelige wijze van uiten.

Wie is er begonnen met de aanhef van een zin met ‘ja, dan heb ik zoiets van….’ Iemand die twijfelt of vaag is en niet weet hoe te beginnen? Of zwak je met het gebruik van dit soort koppelstukjes in zinnen de harde eigen mening af. “Ik heb iets van…”, en “een soort van…”, “dan heb je het toch wel over een stukje…”. En, niet te vergeten, het al diep ingebeitelde “Zeg maar”.
Je hoort het in gesprekken, op straat, in het stadion, tv- of radioprogramma’s. Als het je is opgevallen, ga je er op letten, en treedt een perceptual vigilance op, die allengs aan irritatie opbouwt. Overal is wel iemand die meent zoiets te moeten hebben van. En hoe minder ze te vertellen hebben, des te meer ze zoiets hebben van. Vaak begint het met een blik omhoog of gaat er een wat verdwaasde blik aan vooraf, en dan komt het: “Ik heb zoiets van…”

Het leger ‘ik heb zoiets van’- zeggers groeit. Het is niet alleen Nederlands, maar wereldwijd leiden mensen iemands woorden of gedachten in met speciale citaataankondigingen oftewel quotatieven. Het zijn dus loze, overbodige uitdrukkingen die een direct citaat (quote) inleiden. Uit het Engels kennen we vaak nog wel “I’m like…” en het Duitse “und Ich so, und er so”, of het Franse “comme…”, maar ook wij geloven er dus aan.
Het is patatgeneratietaal. Het is gewoon de onmacht, of vrees, om de dingen te zeggen en noemen zoals ze zijn. Of eromheen draaien. Het lijkt of we, na jarenlang 16 miljoen bondscoaches te hebben gehad, nu over 16 miljoen politici beschikken.

Ik heb zoiets van dat we, zeg maar, er toch een soort van af moeten, van dat stukje angst om rechtuit te spreken. Toch?

Het is te doen; zoals het erin is geslopen, zo kan het er weer uit geraken. Als je ‘Ik heb zoiets van’ voelt opkomen, klak met je tong, bijt op de binnenkant van je wang, kuch en slik, neem een ademteug en zég gewoon wat je te zeggen hebt.

Het zal wat minder wollig klinken, niet voor meerdere uitleg vatbaar, maar je zegt tenminste voluit wat je denkt, vindt of voelt. Niet afgezwakt, onverbloemd, zonder buffer, maar wel recht uit het hart.

©Cale Columns