No more please(n)

Ik kijk enigszins bewonderend naar de zelfverzekerde en sterke vrouw die voor me staat. Het staat haar goed vind ik, ze heeft een rustige maar krachtige en prettige uitstraling. Ik groet haar met een glimlach en ze groet mij met een zelfde glimlach terug.
Dit is toch wel een heel groot verschil met de persoon die ik van vroeger ken, constateer ik met verbazing. Ik herinner me dat ze op de lagere school door grote onzekerheid werd gekweld. Ik begreep niet goed waarom want ze werd niet gepest, was altijd vrolijk, had genoeg vriendinnetjes en presteerde prima op school. Ik heb het nooit aan anderen verteld, ik was volgens mij de enige die haar geheim kende. Ik geloof ook niet dat haar ouders het wisten want ze schaamde zich er heel erg voor. Later, toen ik naar de middelbare school ging, zag ik haar altijd bij de populaire meisjes en jongens staan en ze had aan aandacht geen gebrek.
Toch wist ik dat ze nog altijd met hetzelfde probleem kampte: haar enorme onzekerheid. Van een afstandje zag ik hoe dit in de loop der jaren alleen maar verergerde maar ik raakte langzaam verder van haar verwijderd. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze het precies deed maar ze wist het heel goed te camoufleren en was een ster in het zich anders voordoen dan ze zich voelde. Het zal waarschijnlijk om die reden geweest zijn dat ze altijd aardig gevonden wilde worden en een echte pleaser werd. De angst om afgewezen te worden door anderen zorgde er binnen relaties, maar ook binnen vriendschappen, voor dat ze vaak veel te ver over haar grenzen liet gaan. Uiteindelijk verloor ze hierdoor niet alleen zichzelf maar ook haar eigenwaarde en zelfrespect.

Toch heeft ze blijkbaar ergens in de laatste jaren het roer omgegooid want ik zie nu een compleet andere vrouw voor me. Een vrouw die niet meer met zich laat sollen, die zichzelf wel de moeite waard vindt en die niet perse door iedereen aardig gevonden hoeft te worden.
Ze laat zich niet alles meer zeggen en komt voor zichzelf op, terwijl ze evenzogoed nog altijd een gevoelig, zacht en lief persoon is, maar wel één die haar grenzen stelt. Ze houdt weer van zichzelf en weet welke mensen ze wel en niet om zich heen wil hebben, wat wel en wat niet goed voor haar is. En wat een ander daarvan vindt is niet haar probleem, zij doet wat voor haar het beste is. En het maakt haar sterk, dat zie ik nu heel duidelijk.
Ze mag trots zijn op zichzelf, ik glimlach nogmaals naar haar en zeg, terwijl ik mezelf aankijk in de spiegel: ‘You go girl!’