Moppentapper

Vakantie. Als student reis ik dagelijks van Zwolle naar Utrecht, maar deze periodes hebben een ander kaliber. Nederland vertoont driemaal zoveel leven als een normale dag in de trein. Feest! Normaal is het al een chaos, maar vandaag trof ik het. Zittend op de grond lees ik de Metro en probeer op deze manier mij af te sluiten van de buitenwereld. Hier en daar spot ik een afkeurende blik, maar ik lees ongestoord verder terwijl ik ondertussen van binnen zucht vanwege de ongeduldige en daardoor jengelende kinderen wiens moeder probeert om ze af te leiden met snoep. Ik ben geen ochtendmens, laten we het daar op houden.
Beetje bij beetje begin ik te ontwaken en ben ik op zoek naar vermaak. Ik begin een bootje te vouwen van de metro terwijl ik de afkeurende blikken voel veranderen in interesse en spontaan knoopt iemand een gesprek met mij aan.
Een jongen, ik schat hem een jaar of acht, begint trots te vertellen dat hij ‘happertjes’ kan vouwen. Ik scheur een blad uit mijn schetsboek zodat hij zijn kunsten kan laten zien. Glunderend en met de tong nog net niet uit zijn mond hangend, tovert hij het platte papiertje om. Dit was het moment dat ik officieel een vriendje had gemaakt alsof ik zelf weer op het schoolplein was. Gezellig komt hij naast mij zitten terwijl alle andere kinderen tussen het bos van benen naar ons staan te loeren en alle volwassenen met elkaar aan het mompelen zijn dat het belachelijk is hoe vol die trein is.
Plots haalt de jongen een broodtrommel uit de tas die hij bij zich heeft en maakt hem open. Trots haalt hij er een stroopsoldaatje uit en doet alsof hij een joint in zijn mond heeft vervolgt met een schaterende lach. Fronsend bedenk ik mij wat ik hiervan moet vinden; ergens is het grappig, maar moet ik dit aanmoedigen of niet? Lastig, lastig. Mijn oplossing: lachend “Oh oh oh…” mompelen en stil vallen. Ik merk dat een generatiekloof misschien toch al aanwezig is en toch bracht het een grote lach op mijn gezicht. Nu vraagt u zich misschien af waarom ik dit verhaal met u wil delen en ik moet toegeven dat ik die vraag de hele dag aan mezelf gesteld heb. Misschien is het de moeite die deze jongen deed om mij te vermaken, maar mogelijk ook de verwondering over wat een eenvoudig gesprek als deze heeft gedaan met mijn dag. Als je als sardientjes in een blik een uur met elkaar moet overleven, is het toch veel leuker om het gezellig te maken? Al is het maar een glimlach, het kan voor iemand zijn hele dag veranderen.