KreaDoe het toch niet

Ja hoor, de KreaDoe is weer begonnen. Ik merk het meteen op de terugweg naar huis. Wat normaal gesproken een rustige wandeling naar station Utrecht is, verandert vandaag in een helletocht tussen hordes zelf-gemacrameede dames die tassen en zelfs rolkoffers vol “leuke beursaanbiedingen op het gebied van creatieve zelfontplooiing” met zich mee voeren. Met moeite kan ik ze omzeilen. Op het station blokkeren ze de toegangspoortjes met hun spulleboel, want hun OV chipkaart zit natuurlijk helemaal onderin die tas met knutselfrutsels. Eenmaal in de trein installeren ze zich in een 1e klasse stilte-coupé en beginnen enthousiast tegen elkaar te tateren over de workshops geblindeerd achteruit borduren en onderwater origami. Er iets van zeggen is zinloos, want de kans dat ze nog ergens anders gaan zitten is zeer klein, en als ze het toch gaan doen wordt een lawaaierige, langdurige vertrekprocedure. Dus de koptelefoon op standje “metal” is mijn zelfgekozen oplossing. Ze praten echter ook vooral met hun handen (ja, dat heb je met die crea Bea’s) dus voor echte rust moet ik ook nog de krant zo breed mogelijk uitvouwen en tussen mij en de handwerk-Hannekes manoeuvreren. Dat valt nog niet mee met zo’n tabloid, en al worstelend verlang ik stiekem terug naar het vroegere broadsheet-formaat.

Aldus in mijn woonplaats aangekomen herneemt het normale leven weer zijn gangetje. Ik wandel naar huis en kom langs de usual suspects: de zwalkende zwerver, de saxofoon spelende Serviër en uiteraard Bakker Bart.

Eenmaal thuis word ik enthousiast begroet door mijn vriendin.
“Kijk eens wat ik vandaag zelf in elkaar geknutseld heb?”.
In de hoek staat een blinkende basgitaar, waar Leo Fender zelf een puntje aan kan zuigen. Ik geef haar een dikke zoen en complimenteer haar met dit kunststukje.

Ach, wat zijn ze toch leuk, die creatieve vrouwen.

Jack Goedegebuure