Klaaggedrag

We maken ons zorgen. Altijd. Of het nou gaat om orkanen, vluchtelingen, presidenten, politici, zwarte pieten of diamanten schoenen die te strak zitten, we vinden altijd wel wat. En we hebben er een mening over. Die mening geven we ook erg graag. Het liefst geven we hem zonder dat iemand iets terugzegt, want dan moeten we in discussie en dat maakt ons punt minder sterk. Ik heb een mening. Ik wil hem graag delen met de wereld. Maar kom alsjeblieft niet met tegenargumenten, want ik kan mijn standpunt eigenlijk niet zo goed verdedigen. Ik zeg keer op keer hetzelfde, soms met andere woorden, maar eigenlijk nooit met nieuwe inzichten. Ik wil anderen niet horen, want dan vergeet ik wat ik eigenlijk wilde zeggen. Sterker nog, stiekem ben ik bang dat ik andere inzichten krijg, en dat moeten we niet hebben. Ik heb een mening, en als ik die aanpas omdat iemand wat anders zegt, dan is het mijn mening niet meer. Of wel? Stel je voor dat we met elkaar in debat gaan om problemen op te lossen, om obstakels te overwinnen. Stel je voor dat we oplossingsgericht gaan denken. Dat we begrip hebben voor elkaar. Een luisterend oor. Het zou zo mooi kunnen zijn, met al die mensen die een mening hebben. Al die mensen die zo nodig moeten klagen. Als we nou eens zouden klagen, en vervolgens met elkaar zouden proberen om de problemen een beetje minder te maken. Oplossingsgericht denken. Zou dat kunnen? Of is het misschien het lot van de mensheid om altijd maar iets te klagen te hebben? Ik hoop het niet. Maar wat weet ik ervan? Ik ben gewoon iemand die zoekt naar iets om te klagen, omdat ik eigenlijk niets te klagen heb. Snap je hem nog?